სამტრედიის რკინიგზაზე საბჭოთა კავშირისთვის „ბლოკადის” მოწყობის მიზნით ჩატარებული, ანეკდოტად ქცეული საპროტესტო აქციიდან რუსეთთან თანამშრომლობის და რუსულ ბაზარზე ქართული პროდუქციის დაბრუნების დროშის აღმართვამდე - ეს ის გზაა, რომელიც მერობის კანდიდატმა ზვიად ძიძიგურმა ბოლო 20 წლის განმავლობაში გაიარა.
ზვიად ძიძიგურის პოლიტიკურ კარიერაში კიდევ ბევრი შემობრუნება თუ ნახტომია: ზვიად გამსახურდიას ერთგულებიდან გამსახურდიას მოწინააღმდეგე გოგა ხაინდრავას თანამებრძოლობამდე, სააკაშვილის თანაგუნდელობიდან მის შეურიგებელ ოპონენტობამდე, სამტრედიის პრეფექტობიდან თბილისის მერობის კანდიდატობამდე...
კანდიდატის ღირსებათა შორის კი იუმორის გრძნობა და 5 შვილი ისევე მნიშვნელოვანია, როგორც „ეროვნული წარსული”.
ზვიად ძიძიგურს, თავის დროზე, „გულწრფელად” სჯეროდა, რომ სსრკ-ს სამტრედიული ბლოკადით დაანგრევდა ისევე, როგორც დღეს „გულწრფელად” არ მალავს, რომ ადგილობრივ არჩევნებში მხოლოდ ადგილობრივ ხელისუფლებაში მოსვლის იმედით არ მონაწილეობს. ეროვნული საბჭოს საარჩევნო კამპანიის შინაარსი და მთავარი გზავნილიც სწორედ ამას მოწმობს: ლოზუნგი, „ბრძოლა დღესვე”, იმ პირობებში, როცა მერობის კანდიდატის პირადი და პარტიული რეიტინგი საკრებულოში ფრაქციის შექმნის საშუალებასაც არ იძლევა, ბევრისთვის პოსტსაარჩევნო ბრძოლაზე მინიშნება უფროა, ვიდრე საარჩევნოზე. მით უმეტეს, რომ კანდიდატის წარმდგენი ეროვნული საბჭო თანაბარი სიხშირით საუბრობს არჩევნებში გამარჯვებაზეც და საპროტესტო გამოსვლების გეგმაზეც.
ზვიად ძიძიგურის საარჩევნო კლიპებიც, სხვა კონკურენტებისგან განსხვავებით, აგებულია არა კონკრეტულ სოციალურ დაპირებებზე, არამედ დაპირისპირებასა და დიდი მხარდაჭერის დემონსტრირებაზე.
პოლიციასთან დაპირისპირების გარდა ამ კლიპებში შარშანდელი 26 მაისის კადრებიცაა წარმოდგენილი, მიუხედავად იმისა, რომ ფეხბურთის მოედნის პოლიტიკური ტრიბუნის მფლობელთაგან დღეს ზვიად ძიძიგურის მხარდამჭერთა შორის ბევრს ვეღარავის მოიძიებთ. მიუხედავად იმ 26 მაისისავე გამოცდილებისა - როცა პატრიარქის სახელით აპელირებამ ოპოზიციონერები სრულ გაურკვევლობამდე მიიყვანა - საარჩევნო კლიპში ისევ ჩანს პატრიარქი ქადაგებით, რაც ამ თემით სპეკულირების გაგრძელებაა. თავად კლიპისთვის შერჩეული ქადაგების შინაარსი კი - „ციხეების დანგრევისა და ეკლესიების მშენებლობის” შესახებ - ეროვნული საბჭოს მიზნებთან დაკავშირებით არაერთგვაროვანი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა.
ფაქტია, რომ მთელი ეს კამპანია ემსახურება დიდი მხარდაჭერის მქონე პოლიტიკური ალტერნატივის არსებობის დემონსტრირებას. ამავე ამბიციას შეესაბამებოდა ფორმაც, რომლითაც ზვიად ძიძიგური „შეირჩა” ეროვნული საბჭოს მერობის კანდიდატად. საზოგადოების გამოკითხვა და ერთგვარი „საერთო კანდიდატის” წარდგენა კანდიდატის სერიოზულად აღქმის და ამ ალტერნატივის ფორმირების მცდელობას ჰგავს. თუმცა იმან, რომ ამ „გამოკითხვაში” ორი კანდიდატი (ძიძიგური და დავითაშვილი) და ნოღაიდელის ფული შერჩნენ ერთმანეთს, ამ ამოცანის განხორციელება იმთავითვე ეჭვის ქვეშ დააყენა.
არაადგილობრივი მასშტაბისაა წინასაარჩევნო დაპირებებიც. „ტაბულასთან” საუბარში ზვიად ძიძიგური თავადაც აღნიშნავს, რომ მათი გეგმა სრულიად განსხვავებულია - „ესაა ჩვენი ქვეყნის გამთლიანება რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირების გზით; სამუშაო ადგილების შექმნის, ქართული პროდუქციის რუსულ ბაზარზე დაბრუნების გეგმა და ეს არის თემა, რომელზეც საუბრობს მხოლოდ და მხოლოდ ეროვნული საბჭო”. ძიძიგური საზღვრავს იმ ამომრჩევლის წრესაც, რომელთა მხარდაჭერის იმედიც აქვს - „ვინც რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირებას უჭერს მხარს, მან უნდა მისცეს ხმა ეროვნულ საბჭოს”.
თუმცა, იგივე ზვიად ძიძიგური - როცა ჟურნალისტები რუსეთთან შესაძლო ომის პერსპექტივაზე უსვამენ კითხვას - ეროვნულ საბჭოში შემავალი პოლიტიკური პარტნიორებისგან განსხვავებით, აცხადებს, რომ ომის დაწყების შემთხვევაში მოიქცევა ისე, როგორც 2008 წლის აგვისტოში - მორატორიუმს გამოაცხადებს და ხელისუფლებასთან ითანამშრომლებს კიდეც. ამ დროს ძიძიგურს ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი ეპარება - 2008 წლის აგვისტოსგან განსხვავებით, ახლა კონსერვატორები ახალი მოკავშირეებით და მათ წინაშე პოლიტიკური და ფინანსური ვალდებულებებით არიან დატვირთულნი.
არანაკლებ საინტერესოა საკრებულოში გამარჯვების შემთხვევაში შეპირებული აქტივობების გეგმა - ეროვნული საბჭოს საპრეზენტაციო ბრიფინგზე ზვიად ძიძიგურმა პირდაპირ განაცხადა, რომ საკრებულოს მთავარი მიზანი... ვადამდელი საპარლამენტო და საპრეზიდენტო არჩევნების დანიშვნა იქნება. ცხადია, ამ მიზნის მიღწევის კანონიერი გზები, საკრებულოს შესაძლებლობების ფარგლებში, წინასაარჩევნო კამპანიის დროს არ კონკრეტდება.
ჯერ არც ის არის ცხადი, საარჩევნო ბარიერის დაძლევის შემთხვევაში დარჩება და დაკმაყოფილდება თუ არა ეროვნული საბჭო რამდენიმე სკამით თბილისის საკრებულოში. მით უმეტეს, რომ ქრისტიან-დემოკრატების გარეშე - ვისთანაც საერთოს გამონახვა ნაკლებსავარაუდოა - ამ საკრებულოში კოალიციური ოპოზიციური უმრავლესობის მოპოვების შანსიც მინიმალურია.
ზვიად ძიძიგურის პოლიტიკურ კარიერაში კიდევ ბევრი შემობრუნება თუ ნახტომია: ზვიად გამსახურდიას ერთგულებიდან გამსახურდიას მოწინააღმდეგე გოგა ხაინდრავას თანამებრძოლობამდე, სააკაშვილის თანაგუნდელობიდან მის შეურიგებელ ოპონენტობამდე, სამტრედიის პრეფექტობიდან თბილისის მერობის კანდიდატობამდე...
კანდიდატის ღირსებათა შორის კი იუმორის გრძნობა და 5 შვილი ისევე მნიშვნელოვანია, როგორც „ეროვნული წარსული”.
ზვიად ძიძიგურს, თავის დროზე, „გულწრფელად” სჯეროდა, რომ სსრკ-ს სამტრედიული ბლოკადით დაანგრევდა ისევე, როგორც დღეს „გულწრფელად” არ მალავს, რომ ადგილობრივ არჩევნებში მხოლოდ ადგილობრივ ხელისუფლებაში მოსვლის იმედით არ მონაწილეობს. ეროვნული საბჭოს საარჩევნო კამპანიის შინაარსი და მთავარი გზავნილიც სწორედ ამას მოწმობს: ლოზუნგი, „ბრძოლა დღესვე”, იმ პირობებში, როცა მერობის კანდიდატის პირადი და პარტიული რეიტინგი საკრებულოში ფრაქციის შექმნის საშუალებასაც არ იძლევა, ბევრისთვის პოსტსაარჩევნო ბრძოლაზე მინიშნება უფროა, ვიდრე საარჩევნოზე. მით უმეტეს, რომ კანდიდატის წარმდგენი ეროვნული საბჭო თანაბარი სიხშირით საუბრობს არჩევნებში გამარჯვებაზეც და საპროტესტო გამოსვლების გეგმაზეც.
ზვიად ძიძიგურის საარჩევნო კლიპებიც, სხვა კონკურენტებისგან განსხვავებით, აგებულია არა კონკრეტულ სოციალურ დაპირებებზე, არამედ დაპირისპირებასა და დიდი მხარდაჭერის დემონსტრირებაზე.
პოლიციასთან დაპირისპირების გარდა ამ კლიპებში შარშანდელი 26 მაისის კადრებიცაა წარმოდგენილი, მიუხედავად იმისა, რომ ფეხბურთის მოედნის პოლიტიკური ტრიბუნის მფლობელთაგან დღეს ზვიად ძიძიგურის მხარდამჭერთა შორის ბევრს ვეღარავის მოიძიებთ. მიუხედავად იმ 26 მაისისავე გამოცდილებისა - როცა პატრიარქის სახელით აპელირებამ ოპოზიციონერები სრულ გაურკვევლობამდე მიიყვანა - საარჩევნო კლიპში ისევ ჩანს პატრიარქი ქადაგებით, რაც ამ თემით სპეკულირების გაგრძელებაა. თავად კლიპისთვის შერჩეული ქადაგების შინაარსი კი - „ციხეების დანგრევისა და ეკლესიების მშენებლობის” შესახებ - ეროვნული საბჭოს მიზნებთან დაკავშირებით არაერთგვაროვანი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა.
ფაქტია, რომ მთელი ეს კამპანია ემსახურება დიდი მხარდაჭერის მქონე პოლიტიკური ალტერნატივის არსებობის დემონსტრირებას. ამავე ამბიციას შეესაბამებოდა ფორმაც, რომლითაც ზვიად ძიძიგური „შეირჩა” ეროვნული საბჭოს მერობის კანდიდატად. საზოგადოების გამოკითხვა და ერთგვარი „საერთო კანდიდატის” წარდგენა კანდიდატის სერიოზულად აღქმის და ამ ალტერნატივის ფორმირების მცდელობას ჰგავს. თუმცა იმან, რომ ამ „გამოკითხვაში” ორი კანდიდატი (ძიძიგური და დავითაშვილი) და ნოღაიდელის ფული შერჩნენ ერთმანეთს, ამ ამოცანის განხორციელება იმთავითვე ეჭვის ქვეშ დააყენა.
არაადგილობრივი მასშტაბისაა წინასაარჩევნო დაპირებებიც. „ტაბულასთან” საუბარში ზვიად ძიძიგური თავადაც აღნიშნავს, რომ მათი გეგმა სრულიად განსხვავებულია - „ესაა ჩვენი ქვეყნის გამთლიანება რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირების გზით; სამუშაო ადგილების შექმნის, ქართული პროდუქციის რუსულ ბაზარზე დაბრუნების გეგმა და ეს არის თემა, რომელზეც საუბრობს მხოლოდ და მხოლოდ ეროვნული საბჭო”. ძიძიგური საზღვრავს იმ ამომრჩევლის წრესაც, რომელთა მხარდაჭერის იმედიც აქვს - „ვინც რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირებას უჭერს მხარს, მან უნდა მისცეს ხმა ეროვნულ საბჭოს”.
თუმცა, იგივე ზვიად ძიძიგური - როცა ჟურნალისტები რუსეთთან შესაძლო ომის პერსპექტივაზე უსვამენ კითხვას - ეროვნულ საბჭოში შემავალი პოლიტიკური პარტნიორებისგან განსხვავებით, აცხადებს, რომ ომის დაწყების შემთხვევაში მოიქცევა ისე, როგორც 2008 წლის აგვისტოში - მორატორიუმს გამოაცხადებს და ხელისუფლებასთან ითანამშრომლებს კიდეც. ამ დროს ძიძიგურს ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი ეპარება - 2008 წლის აგვისტოსგან განსხვავებით, ახლა კონსერვატორები ახალი მოკავშირეებით და მათ წინაშე პოლიტიკური და ფინანსური ვალდებულებებით არიან დატვირთულნი.
არანაკლებ საინტერესოა საკრებულოში გამარჯვების შემთხვევაში შეპირებული აქტივობების გეგმა - ეროვნული საბჭოს საპრეზენტაციო ბრიფინგზე ზვიად ძიძიგურმა პირდაპირ განაცხადა, რომ საკრებულოს მთავარი მიზანი... ვადამდელი საპარლამენტო და საპრეზიდენტო არჩევნების დანიშვნა იქნება. ცხადია, ამ მიზნის მიღწევის კანონიერი გზები, საკრებულოს შესაძლებლობების ფარგლებში, წინასაარჩევნო კამპანიის დროს არ კონკრეტდება.
ჯერ არც ის არის ცხადი, საარჩევნო ბარიერის დაძლევის შემთხვევაში დარჩება და დაკმაყოფილდება თუ არა ეროვნული საბჭო რამდენიმე სკამით თბილისის საკრებულოში. მით უმეტეს, რომ ქრისტიან-დემოკრატების გარეშე - ვისთანაც საერთოს გამონახვა ნაკლებსავარაუდოა - ამ საკრებულოში კოალიციური ოპოზიციური უმრავლესობის მოპოვების შანსიც მინიმალურია.
