ძეხვი, რომელიც ფილმში იმდენ ხანს ჩანს, რომ მეორეხარისხოვან პერსონაჟობაზე შეუძლია ჰქონდეს პრეტენზია. აფთიაქების ქსელის, სილამაზის სალონის, ბენზინგასამართი სადგურის, შამპანურის, ღვინის, ტელეგადაცემის და კიდევ ოცამდე სხვა პროდუქციის რეკლამა, რომელიც უფრო დიდხანს ჩანს ეკრანზე, ვიდრე მსახიობები. საუბარია დავით იმედაშვილის “ოცნების ქალაქზე”, ნამუშევარზე, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა კარგი მაგალითი, როგორ არ უნდა ჩასვა რეკლამა მხატვრულ ფილმში. ოცნების ქალაქმა უამრავი რეკლამით მთლიანად დაკარგა ფილმის სახე.
8 ივლისს სასტუმრო რედისონში საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენტრის ინიციატივით გაიმართა პრეზენტაცია და ვორქშოფი Product Placement-ზე კინოში, ანუ ფილმებში რეკლამის ისე განთავსებაზე, რომ ამით ფილმმაც იხეიროს, რეკლამის საგანმაც და მაყურებელიც კმაყოფილი დარჩეს - სწორედ იმაზე, რაც „ოცნების ქალაქს” და სხვა ქართულ ფილმებს ასე ძალიან აკლია. ღონისძიებას პროდიუსერები, რეჟისორები და ბიზნესსექტორის რამდენიმე ათეული წარმომადგენელი ესწრებოდა. კინოცენტრის მოწვევით პრეზენტაცია ჩაატარა კინოკომპანია უორნერ ბრაზერსის გაყიდვების ანალიტიკოსმა ვიკი ანტონოპულომ, რომელმაც ისაუბრა ჰოლივუდში Product Placement-ის ისტორიაზე და შედარებით პატარა საბერძნეთის მაგალითზე, სადაც Placement-ი იმავე სახით ხდება, უბრალოდ, პატარა ბაზრის არსებობის გამო ნაკლები ფული იდება.
რეკლამა ფილმებში კინოს გაჩენის დღიდან არსებობს, თუმცა, ეს ყველაფერი 80-იანი წლების ბოლოს და 90-იანების დასაწყისში გახდა მეინსტრიმული. ერთ-ერთ პიონერად, კომერციულად წარმატებულ Product Placement-ად ითვლება სტივენ სპილბერგის „უცხოპლანეტელში” ტკბილეულ Reese’s Pieces-ის რეკლამა, რომელმაც კომპანიის პროდუქციის გაყიდვები 80%-ით გაზარდა. „ადამიანები შავებში” ყველა პერსონაჟს რეი ბანის სათვალე უკეთია. ამან მწარმოებელს 5 მილიონი დოლარის გაყიდვები მოუტანა. „მე რობოტში” კონვერსის და აუდის გამოჩენამ ორივე კომპანია ახეირა. ეს ის შემთხვევებია, როდესაც ფილმებში რეკლამა კარგადაა ჩასმული და არ იწვევს მაყურებლის გაღიზიანებას. ჰოლივუდში ბოლო წლებში სულ უფრო მეტ ფულს დებს ბიზნესსექტორი ფილმებში. 2003 წელს თუ 2,4 მილიარდის ღირებულების ინვესტირება მოხდა, 2010 წელს Product Placement-ისთვის უკვე 10 მილიარდია დახარჯული. წლის ბოლომდე ეს თანხა კიდევ უფრო გაიზრდება.
„სასურველია ფილმში ერთი-ორი დიდი კომპანიის პროდუქციის Placement-ი, რომელიც არ იქნება აგრესიული რეკლამა და მაყურებელს არ გააღიზიანებს.” სწორედ ეს რჩევა მისცა ქართველ კინემატოგრაფისტებს ტაბულასთან ინტერვიუში ვიკი ანტონოპულომ. სამწუხაროდ, მას არც ერთი ქართული ფილმი არ ჰქონდა ნანახი და არ „დამტკბარა” 90 წუთი ათეულობით რეკლამის ცქერით, რომელიც ძალიან უნიჭოდ და ცუდად არის ჩასმული ფილმში. საუბარია არა მხოლოდ “ოცნების ქალაქზე”. იგივეს თქმა შეიძლება გიგა აგლაძის ფილმზე “გოგონა სლაიდიდან” და სოსო ჯაჭვლიანის “მაიტა ნასოსზე”.
პრეზენტაციის შემდეგ ბიზნესსექტორის წარმომადგენლები და კინოს წარმომადგენლები ჯგუფებში გადანაწილდნენ და განხილვაში მიიღეს მონაწილეობა. განხილვის მიზანი იყო ძირითადი მიგნებების პოვნა, რომელიც საჭიროა რეკლამისა და კინოს ჰარმონიული შერწყმისთვის. ძნელი სათქმელია, რა შედეგებს მოუტანს ეს განხილვა ქართულ კინოს, სიტყვების რახარუხიდან რამდენად გადავა საქმეზე ორივე მხარე. რა თქმა უნდა, ძალიან კარგია, თუ ფულს ქართულ კინოში სხვადასხვა კომპანია ჩადებს, მაგრამ მთავარია ფილმმა ფილმის სახე არ დაკარგოს. ისეთი უხეში რეკლამა, როგორიც ივან რაიტმანის „ევოლუციაშია”, როდესაც ფილმის ბოლოს ყველა პერსონაჟი ჰედ ენდ შოლდერსის სიდიადეზე საუბრობს, მაყურებელზე უარყოფითად მოქმედებს.
2010 წლის ოსკარი მიიღო საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანმა ანიმაციურმა ფილმმა „ლოგორამამ”, 15-წუთიანმა მულტფილმმა, რომელშიც ყველა პერსონაჟი და ობიექტი რომელიმე ბრენდის ლოგოა. სასურველია მას ქართული ფილმები არ დაემსგავსონ. ამისთვის კი „ოცნების ქალაქის” ტენდენციებზე უარის თქმაა საჭირო. მსგავსი რეკლამა, ფილმთან ერთად, პროდუქტსაც ვნებს.
8 ივლისს სასტუმრო რედისონში საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენტრის ინიციატივით გაიმართა პრეზენტაცია და ვორქშოფი Product Placement-ზე კინოში, ანუ ფილმებში რეკლამის ისე განთავსებაზე, რომ ამით ფილმმაც იხეიროს, რეკლამის საგანმაც და მაყურებელიც კმაყოფილი დარჩეს - სწორედ იმაზე, რაც „ოცნების ქალაქს” და სხვა ქართულ ფილმებს ასე ძალიან აკლია. ღონისძიებას პროდიუსერები, რეჟისორები და ბიზნესსექტორის რამდენიმე ათეული წარმომადგენელი ესწრებოდა. კინოცენტრის მოწვევით პრეზენტაცია ჩაატარა კინოკომპანია უორნერ ბრაზერსის გაყიდვების ანალიტიკოსმა ვიკი ანტონოპულომ, რომელმაც ისაუბრა ჰოლივუდში Product Placement-ის ისტორიაზე და შედარებით პატარა საბერძნეთის მაგალითზე, სადაც Placement-ი იმავე სახით ხდება, უბრალოდ, პატარა ბაზრის არსებობის გამო ნაკლები ფული იდება.
რეკლამა ფილმებში კინოს გაჩენის დღიდან არსებობს, თუმცა, ეს ყველაფერი 80-იანი წლების ბოლოს და 90-იანების დასაწყისში გახდა მეინსტრიმული. ერთ-ერთ პიონერად, კომერციულად წარმატებულ Product Placement-ად ითვლება სტივენ სპილბერგის „უცხოპლანეტელში” ტკბილეულ Reese’s Pieces-ის რეკლამა, რომელმაც კომპანიის პროდუქციის გაყიდვები 80%-ით გაზარდა. „ადამიანები შავებში” ყველა პერსონაჟს რეი ბანის სათვალე უკეთია. ამან მწარმოებელს 5 მილიონი დოლარის გაყიდვები მოუტანა. „მე რობოტში” კონვერსის და აუდის გამოჩენამ ორივე კომპანია ახეირა. ეს ის შემთხვევებია, როდესაც ფილმებში რეკლამა კარგადაა ჩასმული და არ იწვევს მაყურებლის გაღიზიანებას. ჰოლივუდში ბოლო წლებში სულ უფრო მეტ ფულს დებს ბიზნესსექტორი ფილმებში. 2003 წელს თუ 2,4 მილიარდის ღირებულების ინვესტირება მოხდა, 2010 წელს Product Placement-ისთვის უკვე 10 მილიარდია დახარჯული. წლის ბოლომდე ეს თანხა კიდევ უფრო გაიზრდება.
„სასურველია ფილმში ერთი-ორი დიდი კომპანიის პროდუქციის Placement-ი, რომელიც არ იქნება აგრესიული რეკლამა და მაყურებელს არ გააღიზიანებს.” სწორედ ეს რჩევა მისცა ქართველ კინემატოგრაფისტებს ტაბულასთან ინტერვიუში ვიკი ანტონოპულომ. სამწუხაროდ, მას არც ერთი ქართული ფილმი არ ჰქონდა ნანახი და არ „დამტკბარა” 90 წუთი ათეულობით რეკლამის ცქერით, რომელიც ძალიან უნიჭოდ და ცუდად არის ჩასმული ფილმში. საუბარია არა მხოლოდ “ოცნების ქალაქზე”. იგივეს თქმა შეიძლება გიგა აგლაძის ფილმზე “გოგონა სლაიდიდან” და სოსო ჯაჭვლიანის “მაიტა ნასოსზე”.
პრეზენტაციის შემდეგ ბიზნესსექტორის წარმომადგენლები და კინოს წარმომადგენლები ჯგუფებში გადანაწილდნენ და განხილვაში მიიღეს მონაწილეობა. განხილვის მიზანი იყო ძირითადი მიგნებების პოვნა, რომელიც საჭიროა რეკლამისა და კინოს ჰარმონიული შერწყმისთვის. ძნელი სათქმელია, რა შედეგებს მოუტანს ეს განხილვა ქართულ კინოს, სიტყვების რახარუხიდან რამდენად გადავა საქმეზე ორივე მხარე. რა თქმა უნდა, ძალიან კარგია, თუ ფულს ქართულ კინოში სხვადასხვა კომპანია ჩადებს, მაგრამ მთავარია ფილმმა ფილმის სახე არ დაკარგოს. ისეთი უხეში რეკლამა, როგორიც ივან რაიტმანის „ევოლუციაშია”, როდესაც ფილმის ბოლოს ყველა პერსონაჟი ჰედ ენდ შოლდერსის სიდიადეზე საუბრობს, მაყურებელზე უარყოფითად მოქმედებს.
2010 წლის ოსკარი მიიღო საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანმა ანიმაციურმა ფილმმა „ლოგორამამ”, 15-წუთიანმა მულტფილმმა, რომელშიც ყველა პერსონაჟი და ობიექტი რომელიმე ბრენდის ლოგოა. სასურველია მას ქართული ფილმები არ დაემსგავსონ. ამისთვის კი „ოცნების ქალაქის” ტენდენციებზე უარის თქმაა საჭირო. მსგავსი რეკლამა, ფილმთან ერთად, პროდუქტსაც ვნებს.
