170-სანტიმეტრიანმა და 65-კილოგრამიანმა ანდრეს ინიესტამ იოჰანესბურგში 11 ივლისის საღამოს 15 კილომეტრი ირბინა. ამ მარათონის დროს უამრავი თავგადასავალი გადახდა, დასდევდნენ, ურტყამდნენ ფეხებში, ეჯაჯგურებოდნენ. ის კი მოგზაურობდა და ზღაპრულ რაღაცებს აკეთებდა. მეთხუთმეტე კილომეტრზე ინიესტამ გოლი გაიტანა. ყველაზე მნიშვნელოვანი გოლი ესპანეთის ისტორიაში. გაიტანა, მაისური გაიძრო და მეტრო გოლდვინ მეიერის ლომივით დაიღრიალა. შიდა მაისურზე კი ეწერა: დანი ხარკე, შენ მუდამ ჩვენთან ხარ. დანი ინიესტას მეგობარი და ესპანიოლის ფეხბურთელი იყო, შარშან გარდაიცვალა.
ხუთ წუთში სამხრეთ იორკშირის პოლიციის სერჟანტმა ჰოვარდ უებმა დაუსტვინა და დაამთავრა ფინალი, რომლის დროსაც ცამეტჯერ ამოიღო ყვითელი ბარათი. ასეთი რამ მანამდე არ მომხდარა.
ინიესტაზე ბევრი ირბინა აკადემიკოსმა ხავიმ, რომელსაც ერთი ყველასგან გამორჩეული თვისება აქვს - ბურთს აქრობს. ამიტომ აღარავინ ცდილობს, რომ მას წაართვას ის, რაც არ ჩანს. უბრალოდ, ყველა ელოდება ხავისა და ბურთის განშორებას, რათა თამაში გაგრძელდეს. ეს ფოკუსი რამდენიმე თვის წინ ჟოზე მოურინიომ გაშიფრა ლიგის ნახევარფინალში და ამით მოიგო: ხავის თავისუფლად მოძრაობის საშუალება მისცა და დაკეტა ყველა ის ფეხბურთელი, ვისაც გამოჩენილი ბურთი შეიძლებოდა მიეღო.
მოურინიო მარტო ამიტომ არ გვიხსენებია. მართალია, ის საერთოდ არ ყოფილა სამხრეთ აფრიკაში, მაგრამ მისი საქმე ყვაოდა - მსოფლიოს მეცხრამეტე ჩემპიონატზე არავის ჰქონია პორტუგალიელზე დიდი გავლენა. საქმე ისაა, რომ ყოფილი თარჯიმნის დაცვაზე აწყობილი, არცთუ კარგი საყურებელი, მაგრამ შედეგის მომტანი საფეხბურთო ფილოსოფია ბევრმა წარმატებაზე გადასასვლელ მშრალ ხიდად მიიჩნია, კოპი-პეისტი გაუკეთა, ფეხბურთიც კიდევ უფრო დაამახინჯა, ვიდრე მოურინიომ და ვერც ის მიიღო, რისთვისაც მადრიდის რეალის მწვრთნელი ფასობს - რეზულტატი.
ჟოზესგან შორს ნუ წავალთ და იგივე პორტუგალიის ნაკრები ავიღოთ: გუნდი, რომელიც ყოველთვის ლამაზ ფეხბურთს თამაშობდა, სამხრეთ აფრიკაში დაცვაში გამაგრდა და ასე გამაგრებული დაბრუნდა სამშობლოში. შვეიცარიამ ამ ხერხით ესპანეთს კი მოუგო, მაგრამ როცა ყველაზე უსახურ ჰონდურასთან გატანა დასჭირდა, ვერ გაიტანა და ჯგუფში ჩარჩა. და, რასაკვირველია, ჰოლანდიის ნაკრები, რომელზეც ყველაზე დიდმა ჰოლანდიელმა იოჰან კრუიფმა ფინალის წინ თქვა, ფეხბურთისთვის აჯობებს, ამ გუნდმა ვერ მოიგოსო. „ეს გუნდი” ყველაზე მეტად ჰგავდა მოურინიოს ინტერს - კარგად ორგანიზებული თავდაცვა ძალიან მებრძოლი ხასიათით, მეტოქის ყველა აქტიურობის ჩანასახშივე ჩაშლა, არანორმალური სიფრთხილე, მოპოვებული ბურთის სნეიდერისთვის ჩაბარება და მილიტოდ გადაქცეული რობენი. მართალია, ბერტ ვან მარვიიკი ამ ძალიან არაჰოლანდიური სტრატეგიით შორს წავიდა და კინაღამ ჩემპიონიც გახდა, მაგრამ „კინაღამ” ფეხბურთში არ ითვლება, მით უმეტეს, მაშინ, როცა თითქმის საუკუნოვან, ყველასთვის საინტერესო სტილს ზურგს აქცევ.
თუ ჰოლანდიის ნაკრები ინტერის ასლი იყო, ესპანელები თავისუფლად შეგვიძლია ბარსელონად მოვიხსენიოთ: ხერარდ პიკე, კარლეს პუიოლი, სერხიო ბუსკეტსი, ხავი ერნანდესი, ანდრეს ინიესტა, პედრო, დავიდ ვილია - ნახევარფინალსა და ფინალში, ორ ყველაზე მაღალ დონეზე ჩატარებულ შეხვედრაში, სწორედ ეს შვიდი ბარსელონელი იდგა მოედანზე. დიდი ტურნირების ისტორიაში სულ რამდენიმე შემთხვევა იყო, როცა ნაკრების ბირთვი ერთი კლუბის ფეხბურთელებით იყო დაკომპლექტებული: 1972 და 1974 წლების ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონი გერმანია ბაიერნზე იყო აწყობილი, 82-ის მსოფლიო ჩემპიონი იტალია იუვენტუსზე იდგა, ხოლო 1988 წლის ევროპის ვიცე-ჩემპიონი საბჭოთა კავშირი, პრაქტიკულად, სახელგადარქმეული კიევის დინამო გახლდათ.
ვისენტე დელ ბოსკე უდიადესი მწვრთნელია და, ბუნებრივია, არც უცდია ჰელმუტ შიონის, ენცო ბეარზოტისა და ვალერი ლობანოვსკის წარმატების ფორმულის შეცვლა. მეტიც, ის მუდმივ კონსულტაციებს გადიოდა თავის კატალონიურ საბადოსთან, უსმენდა თანამედროვეობის საუკეთესო კლუბის, მიმდინარეობის, სტილის შემოქმედ გენიოსებს, მათ შეთავაზებულ სქემებს იყენებდა და ეს ორმხრივი თანამშრომლობა ძალიან მშვიდი სახით მიიყვანა მსოფლიო თასამდე. თუ საკლუბო დონეზე ინტერი ბარსაზე ძლიერი იყო, სანაკრებოზე ბარსელონამ მოიგო.
ვერ მოიგეს, მოიგეს კი არა, თავი მოიჭრეს სხვა, არანაკლებ მაღალი დონის მენეჯერებმა და საფეხბურთო ქვეყნებმა. ფლეგმატური რაიმონ დომენეკის საფრანგეთის ნაკრებში ისეთები მოხდა, საქართველოშიც რომ არ მომხდარა ოთხმოცდაათიანების დასაწყისში. წინა ჩემპიონატის ტრიუმფატორი მარჩელო ლიპი ერთ მდინარეში მეორედ შევიდა და იქიდან ძალიან სველი და შერცხვენილი გამოვიდა. გარდა ამისა, უკვე მთელი იტალია ლაპარაკობს იმაზე, რომ ლიპის შვილი დავიდე თითქმის მთელი ნაკრების აგენტია და სწორედ ის ფილტრავდა აფრიკაში წამსვლელებს. თუმცა, აქ მარტო ლიპები არ არიან დამნაშავე - იტალია თაობას ცვლის და არც გაფილტრული ფეხბურთელები უვარგა და არც - გაუფილტრავები.
ფეხბურთელები უვარგა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა კიდევ ერთ გრანდ-იტალიელს, ფაბიო კაპელოს, რომელმაც, როგორც ჩანს, თავისი დიქტატორული მარწუხები ზედმეტად მოუჭირა ძნელად მოსათვინიერებელ ინგლისელებს (შეზღუდული მენიუ, არავითარი ლუდი და სექსი) და უკუშედეგიც მიიღო. ამ ნაკრებში იმდენი სუპერ-ფიგურაა, რომ მათ ერთი იდეის გარშემო გაერთიანებას ცალკე შტატი ესაჭიროება.
ამ ვაკანსიისთვის (გამაერთიანებელ-აღმგზნებელისთვის) იდეალური კანდიდატია დიეგო არმანდო მარადონა, კაცი, რომელმაც ფეხბურთი გაცილებით უკეთ იცის მოედნის შიგნიდან, ვიდრე მოედნის გარედან. მას ეცვა ჰუგო ბოსის კოსტიუმი (რომელიც არ უხდებოდა), ეკეთა ორი ერთნაირი საათი, ვარჯიშებზე ფეხბურთელებთან ერთად ცელქობდა და ზედ მოედანზე ეწეოდა სიგარას, რჩევისთვის ურეკავდა მოურინიოს, არ უსმენდა ბილარდოს, გასახდელში სადღეგრძელოებს ამბობდა... მაგრამ რომანტიკის დრო წავიდა. წავიდა დრო, როცა ოსვალდო არდილესი მარტო ბზრიალებდა შუაში - შეხედეთ ჰოლანდიელებს, დე იონგის მაიგერს (კარატეში დარტყმაა ეგეთი) თუ გადაურჩი, ვან ბომელი ფეხს მოგაჭრის, გადააგდებს და მეორის მოსაჭრელად გამოგეკიდება. მარტო მაშერანო ამდენ საქმეს ვერ გაწვდებოდა და ვერც გაწვდა - არგენტინას ბურთი ვერ აჰქონდა. მარადონამ ეს მესის დაავალა, კლასიკურ გარემარბს. ვერც მესი გაწვდა ამას. ვერც დი მარიამ შეცვალა მესი ფრთაზე და ქაოსიც სანაქებო გამოვიდა. არადა, დავაყენოთ მარჯვენა მცველად ძანეტი, შუაში, მაშერანოს გვერდით, კამბიასო და უკან გადავახვიოთ. დაცვაში სიმშვიდეა, ბურთი ცენტრში კონტროლდება, დი მარია მარცხნიდან უტევს, მესი მარჯვნივ დაფრინავს, ყველაფერი რიგზეა, ცხოვრება მშვენიერია, არგენტინა იგებს და იგებს!
რატომ არ წაიყვანა მარადონამ ეს ორი ფეხბურთელი? იმიტომ, რომ მარადონაა. რატომ ეხვეწება საძულველ გერმანიასთან 0:4 წამგებ კაცს მთელი არგენტინა დარჩენას? იმიტომ, რომ მარადონაა...
ჯგუფური ეტაპის შემდეგ იგივე მარადონა ამბობდა, ევროპული ფეხბურთი გარდაიცვალაო, თუმცა, გავიდა რამდენიმე დღე და ურუგვაი ნახევარფინალში ობლად დარჩა ევროპელების გარემოცვაში. ბრაზილიამ ჩემპიონატის ყველაზე ხარისხიანი ტაიმი ჩაატარა ჰოლანდიასთან, მაგრამ მეორეში არიფივით გაოგნებული დარჩა - როგორ გაგვიბედეს გათანაბრება? როგორ, კიდევ გაგვიტანეს? წავაგეთ? ბრაზილია ბრაზილიაში მიხვდა, რომ აფრიკაში აღარ იყო. პარაგვაიმ, მეორე ნომრად იდეალურად მოთამაშე გუნდმა, რომელიც სხვისი შექმნილის ჩაშლით უფროა ცნობილი, ვიდრე საკუთარის შექმნით, ძალიან აწვალა ესპანეთი და თითქმის მოუგო. ჩილემ ჯგუფში მოგვხიბლა და ბრაზილიასთან აორთქლდა. ურუგვაი კი გაძვრა. ურუგვაი ელიტაში დაბრუნდა და ის ამას იმსახურებდა. იმსახურებდა ტურნირის საუკეთესო მოთამაშედ აღიარებული ფორლანი, იმსახურებდა ლუის სუარესი, რომელმაც განასთან ბოლო წამზე ბურთი ცარიელი კარიდან ხელით გამოიტანა და ურუგვაის მოაგებინა, იმსახურებდა კაპიტანი დიეგო ლუგანო, რომელსაც ლეგენდარულ ობდულიო ვარელას ადარებენ, იმსახურებდა ოსკარ ვაშინგტონ ტაბარესი, კაცი, ვინც ამ ჩემპიონატს მარილი მოაყარა.
სამხრეთ ამერიკისგან განსხვავებით, პირველ ოთხეულში საერთოდ ვერ მოხვდა აფრიკული გუნდი. მასპინძელი სამხრეთ აფრიკა ჯგუფში ჩარჩა (მანამდე მასპინძლები ყოველთვის გადიოდნენ), ნიგერიაში ისეთი ბარდაკი იყო, ქართველებსაც რომ გაგვიკვირდება, კამერუნმა, საფრანგეთისა და ჩრდილოეთ კორეის მსგავსად, ქულაც ვერ აიღო, სიკვდილის ჯგუფში მყოფი ვარსკვლავებით სავსე კოტ დ’ივუარს მისმა მწვრთნელმა სვენ გორან ერიქსონმა ზუსტად ის უქნა, რასაც ადრე ინგლისს უშვრებოდა - ხასიათი მოუსპო. შესაბამისად, აფრიკას ორმა გუნდმა შეუნარჩუნა ნამუსი: ძალიან საინტერესო ფეხბურთის მოთამაშე, თუმცა, ჯერ კიდევ დასახვეწმა ალჟირმა, რომელშიც ზიდანის „ხათრით” წამოსული თაობა ჭარბობს და განამ, დაუღლელმა, ფეთქებადმა, ორგანიზებულმა, წმინდა აფრიკული ფეხბურთის მოთამაშე ნაკრებმა, რომელსაც ესიენი რომ ჰყოლოდა, ბევრად წინ წავიდოდა.
როგორც ყოველთვის, მშვენიერი გუნდი ჰყავდა მექსიკას, მაგრამ როზეტის უხეშმა შეცდომამ ეს ცხელ-ცხელი გუნდი არგენტინასთან წელში გადატეხა. ღირსეულად გამოვიდა აზიური დუეტი - იაპონია და სამხრეთ კორეა, რვა წლის წინანდელი ჩემპიონატის მასპინძლები. ეს ამბავი ფიფას გაფართოების პოლიტიკის სისწორეზე მიუთითებს. ამერიკელები კი კვლავ ბევრს დარბიან, თითქმის წაგებულ თამაშებს ატრიალებენ, ბოლომდე იბრძვიან, მაგრამ ფეხბურთის თამაში, ამ სიტყვის ყველაზე ღრმა გაგებით, ვერ ისწავლეს. ამიტომაც ჩაიფუშა მათი 1994 წელს დაგეგმილი პროექტი, 2010-ში ჩემპიონობას რომ ითვალისწინებდა.
აღმოჩენებს რაც შეეხება: საჯიჯგნად განწირული ახალი ზელანდია საბოლოოდ ერთადერთი დაუმარცხებელი გუნდი გახდა - სამი ფრე, მათ შორის, მსოფლიო ჩემპიონ იტალიასთან. აღმოჩენა იყო გერმანიის ახალგაზრდული ნაკრებიც, რომელმაც იმით კი არ გაგვაკვირვა, რომ ზედიზედ მეორედ მესამე ადგილზე გავიდა, არამედ იმით, თუ როგორ მიაღწია ამ წარმატებას - გერმანელებს ასეთი ლამაზი ფეხბურთი ჯერ არასდროს უთამაშიათ.
ფიფამ აღმოაჩინა, რომ ხალხი აღშფოთებულია - ამდენი შეცდომა მსაჯებს წინა 18 ჩემპიონატზე ერთად არ მოსვლიათ. ამიტომ მალე კარდიფში ფიფას ხელმძღვანელები შეიკრიბებიან და იმსჯელებენ, თუ რა არის საჭირო, რომ გულშემატკივრები აღარ აღშფოთდნენ. კიდევ ერთი სიახლე იყო ფიზიკური მომზადების გასაოცარი დონე და არნახული დინამიკა, ერთ-ერთი უმთავრესი მიზეზი სამსაჯო კრიზისისა. არცთუ სასიამოვნო, მაგრამ მაინც აღმოჩენა იყო ვუვუზელა, რომელიც უკვე აიკრძალა 2011 წელს ახალ ზელანდიაში გასამართ სარაგბო მსოფლიო ჩემპიონატზე და ლონდონის 2012 წლის ოლიმპიადაზე. უკვე ლეგენდად ქცეული რვაფეხა პაული კი, სამწუხაროდ, მხოლოდ სამ წელიწადს ცოცხლობს და უკვე ორწლინახევრისაა. თუმცა, ობერჰაუზენის ოკენარიუმში სათადარიგო, არანაკლებ ნიჭიერი რვაფეხებიც ჰყოლიათ და, წესით, შემცვლელის პოვნა არ უნდა გაუჭირდეთ.
ბოლოს კი საქართველოში დავბრუნდეთ და ჯერ ობერჰაუზენის მერიას ვთხოვოთ, რომ პაულის შემცვლელს ლელა დაარქვან, ხოლო იმ ტელეკომპანიას, რომელიც ბრაზილიაში დაგეგმილ 2014 წლის მსოფლიო ჩემპიონატს გააშუქებს, მოვთხოვოთ: წინ ოთხი წელიწადია და იქნებ ისე ვქნათ, რომ ჩვენც დანარჩენებივით გვიხაროდეს ფეხბურთის ყურება.
ხუთ წუთში სამხრეთ იორკშირის პოლიციის სერჟანტმა ჰოვარდ უებმა დაუსტვინა და დაამთავრა ფინალი, რომლის დროსაც ცამეტჯერ ამოიღო ყვითელი ბარათი. ასეთი რამ მანამდე არ მომხდარა.
ინიესტაზე ბევრი ირბინა აკადემიკოსმა ხავიმ, რომელსაც ერთი ყველასგან გამორჩეული თვისება აქვს - ბურთს აქრობს. ამიტომ აღარავინ ცდილობს, რომ მას წაართვას ის, რაც არ ჩანს. უბრალოდ, ყველა ელოდება ხავისა და ბურთის განშორებას, რათა თამაში გაგრძელდეს. ეს ფოკუსი რამდენიმე თვის წინ ჟოზე მოურინიომ გაშიფრა ლიგის ნახევარფინალში და ამით მოიგო: ხავის თავისუფლად მოძრაობის საშუალება მისცა და დაკეტა ყველა ის ფეხბურთელი, ვისაც გამოჩენილი ბურთი შეიძლებოდა მიეღო.
მოურინიო მარტო ამიტომ არ გვიხსენებია. მართალია, ის საერთოდ არ ყოფილა სამხრეთ აფრიკაში, მაგრამ მისი საქმე ყვაოდა - მსოფლიოს მეცხრამეტე ჩემპიონატზე არავის ჰქონია პორტუგალიელზე დიდი გავლენა. საქმე ისაა, რომ ყოფილი თარჯიმნის დაცვაზე აწყობილი, არცთუ კარგი საყურებელი, მაგრამ შედეგის მომტანი საფეხბურთო ფილოსოფია ბევრმა წარმატებაზე გადასასვლელ მშრალ ხიდად მიიჩნია, კოპი-პეისტი გაუკეთა, ფეხბურთიც კიდევ უფრო დაამახინჯა, ვიდრე მოურინიომ და ვერც ის მიიღო, რისთვისაც მადრიდის რეალის მწვრთნელი ფასობს - რეზულტატი.
ჟოზესგან შორს ნუ წავალთ და იგივე პორტუგალიის ნაკრები ავიღოთ: გუნდი, რომელიც ყოველთვის ლამაზ ფეხბურთს თამაშობდა, სამხრეთ აფრიკაში დაცვაში გამაგრდა და ასე გამაგრებული დაბრუნდა სამშობლოში. შვეიცარიამ ამ ხერხით ესპანეთს კი მოუგო, მაგრამ როცა ყველაზე უსახურ ჰონდურასთან გატანა დასჭირდა, ვერ გაიტანა და ჯგუფში ჩარჩა. და, რასაკვირველია, ჰოლანდიის ნაკრები, რომელზეც ყველაზე დიდმა ჰოლანდიელმა იოჰან კრუიფმა ფინალის წინ თქვა, ფეხბურთისთვის აჯობებს, ამ გუნდმა ვერ მოიგოსო. „ეს გუნდი” ყველაზე მეტად ჰგავდა მოურინიოს ინტერს - კარგად ორგანიზებული თავდაცვა ძალიან მებრძოლი ხასიათით, მეტოქის ყველა აქტიურობის ჩანასახშივე ჩაშლა, არანორმალური სიფრთხილე, მოპოვებული ბურთის სნეიდერისთვის ჩაბარება და მილიტოდ გადაქცეული რობენი. მართალია, ბერტ ვან მარვიიკი ამ ძალიან არაჰოლანდიური სტრატეგიით შორს წავიდა და კინაღამ ჩემპიონიც გახდა, მაგრამ „კინაღამ” ფეხბურთში არ ითვლება, მით უმეტეს, მაშინ, როცა თითქმის საუკუნოვან, ყველასთვის საინტერესო სტილს ზურგს აქცევ.
თუ ჰოლანდიის ნაკრები ინტერის ასლი იყო, ესპანელები თავისუფლად შეგვიძლია ბარსელონად მოვიხსენიოთ: ხერარდ პიკე, კარლეს პუიოლი, სერხიო ბუსკეტსი, ხავი ერნანდესი, ანდრეს ინიესტა, პედრო, დავიდ ვილია - ნახევარფინალსა და ფინალში, ორ ყველაზე მაღალ დონეზე ჩატარებულ შეხვედრაში, სწორედ ეს შვიდი ბარსელონელი იდგა მოედანზე. დიდი ტურნირების ისტორიაში სულ რამდენიმე შემთხვევა იყო, როცა ნაკრების ბირთვი ერთი კლუბის ფეხბურთელებით იყო დაკომპლექტებული: 1972 და 1974 წლების ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონი გერმანია ბაიერნზე იყო აწყობილი, 82-ის მსოფლიო ჩემპიონი იტალია იუვენტუსზე იდგა, ხოლო 1988 წლის ევროპის ვიცე-ჩემპიონი საბჭოთა კავშირი, პრაქტიკულად, სახელგადარქმეული კიევის დინამო გახლდათ.
ვისენტე დელ ბოსკე უდიადესი მწვრთნელია და, ბუნებრივია, არც უცდია ჰელმუტ შიონის, ენცო ბეარზოტისა და ვალერი ლობანოვსკის წარმატების ფორმულის შეცვლა. მეტიც, ის მუდმივ კონსულტაციებს გადიოდა თავის კატალონიურ საბადოსთან, უსმენდა თანამედროვეობის საუკეთესო კლუბის, მიმდინარეობის, სტილის შემოქმედ გენიოსებს, მათ შეთავაზებულ სქემებს იყენებდა და ეს ორმხრივი თანამშრომლობა ძალიან მშვიდი სახით მიიყვანა მსოფლიო თასამდე. თუ საკლუბო დონეზე ინტერი ბარსაზე ძლიერი იყო, სანაკრებოზე ბარსელონამ მოიგო.
ვერ მოიგეს, მოიგეს კი არა, თავი მოიჭრეს სხვა, არანაკლებ მაღალი დონის მენეჯერებმა და საფეხბურთო ქვეყნებმა. ფლეგმატური რაიმონ დომენეკის საფრანგეთის ნაკრებში ისეთები მოხდა, საქართველოშიც რომ არ მომხდარა ოთხმოცდაათიანების დასაწყისში. წინა ჩემპიონატის ტრიუმფატორი მარჩელო ლიპი ერთ მდინარეში მეორედ შევიდა და იქიდან ძალიან სველი და შერცხვენილი გამოვიდა. გარდა ამისა, უკვე მთელი იტალია ლაპარაკობს იმაზე, რომ ლიპის შვილი დავიდე თითქმის მთელი ნაკრების აგენტია და სწორედ ის ფილტრავდა აფრიკაში წამსვლელებს. თუმცა, აქ მარტო ლიპები არ არიან დამნაშავე - იტალია თაობას ცვლის და არც გაფილტრული ფეხბურთელები უვარგა და არც - გაუფილტრავები.
ფეხბურთელები უვარგა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა კიდევ ერთ გრანდ-იტალიელს, ფაბიო კაპელოს, რომელმაც, როგორც ჩანს, თავისი დიქტატორული მარწუხები ზედმეტად მოუჭირა ძნელად მოსათვინიერებელ ინგლისელებს (შეზღუდული მენიუ, არავითარი ლუდი და სექსი) და უკუშედეგიც მიიღო. ამ ნაკრებში იმდენი სუპერ-ფიგურაა, რომ მათ ერთი იდეის გარშემო გაერთიანებას ცალკე შტატი ესაჭიროება.
ამ ვაკანსიისთვის (გამაერთიანებელ-აღმგზნებელისთვის) იდეალური კანდიდატია დიეგო არმანდო მარადონა, კაცი, რომელმაც ფეხბურთი გაცილებით უკეთ იცის მოედნის შიგნიდან, ვიდრე მოედნის გარედან. მას ეცვა ჰუგო ბოსის კოსტიუმი (რომელიც არ უხდებოდა), ეკეთა ორი ერთნაირი საათი, ვარჯიშებზე ფეხბურთელებთან ერთად ცელქობდა და ზედ მოედანზე ეწეოდა სიგარას, რჩევისთვის ურეკავდა მოურინიოს, არ უსმენდა ბილარდოს, გასახდელში სადღეგრძელოებს ამბობდა... მაგრამ რომანტიკის დრო წავიდა. წავიდა დრო, როცა ოსვალდო არდილესი მარტო ბზრიალებდა შუაში - შეხედეთ ჰოლანდიელებს, დე იონგის მაიგერს (კარატეში დარტყმაა ეგეთი) თუ გადაურჩი, ვან ბომელი ფეხს მოგაჭრის, გადააგდებს და მეორის მოსაჭრელად გამოგეკიდება. მარტო მაშერანო ამდენ საქმეს ვერ გაწვდებოდა და ვერც გაწვდა - არგენტინას ბურთი ვერ აჰქონდა. მარადონამ ეს მესის დაავალა, კლასიკურ გარემარბს. ვერც მესი გაწვდა ამას. ვერც დი მარიამ შეცვალა მესი ფრთაზე და ქაოსიც სანაქებო გამოვიდა. არადა, დავაყენოთ მარჯვენა მცველად ძანეტი, შუაში, მაშერანოს გვერდით, კამბიასო და უკან გადავახვიოთ. დაცვაში სიმშვიდეა, ბურთი ცენტრში კონტროლდება, დი მარია მარცხნიდან უტევს, მესი მარჯვნივ დაფრინავს, ყველაფერი რიგზეა, ცხოვრება მშვენიერია, არგენტინა იგებს და იგებს!
რატომ არ წაიყვანა მარადონამ ეს ორი ფეხბურთელი? იმიტომ, რომ მარადონაა. რატომ ეხვეწება საძულველ გერმანიასთან 0:4 წამგებ კაცს მთელი არგენტინა დარჩენას? იმიტომ, რომ მარადონაა...
ჯგუფური ეტაპის შემდეგ იგივე მარადონა ამბობდა, ევროპული ფეხბურთი გარდაიცვალაო, თუმცა, გავიდა რამდენიმე დღე და ურუგვაი ნახევარფინალში ობლად დარჩა ევროპელების გარემოცვაში. ბრაზილიამ ჩემპიონატის ყველაზე ხარისხიანი ტაიმი ჩაატარა ჰოლანდიასთან, მაგრამ მეორეში არიფივით გაოგნებული დარჩა - როგორ გაგვიბედეს გათანაბრება? როგორ, კიდევ გაგვიტანეს? წავაგეთ? ბრაზილია ბრაზილიაში მიხვდა, რომ აფრიკაში აღარ იყო. პარაგვაიმ, მეორე ნომრად იდეალურად მოთამაშე გუნდმა, რომელიც სხვისი შექმნილის ჩაშლით უფროა ცნობილი, ვიდრე საკუთარის შექმნით, ძალიან აწვალა ესპანეთი და თითქმის მოუგო. ჩილემ ჯგუფში მოგვხიბლა და ბრაზილიასთან აორთქლდა. ურუგვაი კი გაძვრა. ურუგვაი ელიტაში დაბრუნდა და ის ამას იმსახურებდა. იმსახურებდა ტურნირის საუკეთესო მოთამაშედ აღიარებული ფორლანი, იმსახურებდა ლუის სუარესი, რომელმაც განასთან ბოლო წამზე ბურთი ცარიელი კარიდან ხელით გამოიტანა და ურუგვაის მოაგებინა, იმსახურებდა კაპიტანი დიეგო ლუგანო, რომელსაც ლეგენდარულ ობდულიო ვარელას ადარებენ, იმსახურებდა ოსკარ ვაშინგტონ ტაბარესი, კაცი, ვინც ამ ჩემპიონატს მარილი მოაყარა.
სამხრეთ ამერიკისგან განსხვავებით, პირველ ოთხეულში საერთოდ ვერ მოხვდა აფრიკული გუნდი. მასპინძელი სამხრეთ აფრიკა ჯგუფში ჩარჩა (მანამდე მასპინძლები ყოველთვის გადიოდნენ), ნიგერიაში ისეთი ბარდაკი იყო, ქართველებსაც რომ გაგვიკვირდება, კამერუნმა, საფრანგეთისა და ჩრდილოეთ კორეის მსგავსად, ქულაც ვერ აიღო, სიკვდილის ჯგუფში მყოფი ვარსკვლავებით სავსე კოტ დ’ივუარს მისმა მწვრთნელმა სვენ გორან ერიქსონმა ზუსტად ის უქნა, რასაც ადრე ინგლისს უშვრებოდა - ხასიათი მოუსპო. შესაბამისად, აფრიკას ორმა გუნდმა შეუნარჩუნა ნამუსი: ძალიან საინტერესო ფეხბურთის მოთამაშე, თუმცა, ჯერ კიდევ დასახვეწმა ალჟირმა, რომელშიც ზიდანის „ხათრით” წამოსული თაობა ჭარბობს და განამ, დაუღლელმა, ფეთქებადმა, ორგანიზებულმა, წმინდა აფრიკული ფეხბურთის მოთამაშე ნაკრებმა, რომელსაც ესიენი რომ ჰყოლოდა, ბევრად წინ წავიდოდა.
როგორც ყოველთვის, მშვენიერი გუნდი ჰყავდა მექსიკას, მაგრამ როზეტის უხეშმა შეცდომამ ეს ცხელ-ცხელი გუნდი არგენტინასთან წელში გადატეხა. ღირსეულად გამოვიდა აზიური დუეტი - იაპონია და სამხრეთ კორეა, რვა წლის წინანდელი ჩემპიონატის მასპინძლები. ეს ამბავი ფიფას გაფართოების პოლიტიკის სისწორეზე მიუთითებს. ამერიკელები კი კვლავ ბევრს დარბიან, თითქმის წაგებულ თამაშებს ატრიალებენ, ბოლომდე იბრძვიან, მაგრამ ფეხბურთის თამაში, ამ სიტყვის ყველაზე ღრმა გაგებით, ვერ ისწავლეს. ამიტომაც ჩაიფუშა მათი 1994 წელს დაგეგმილი პროექტი, 2010-ში ჩემპიონობას რომ ითვალისწინებდა.
აღმოჩენებს რაც შეეხება: საჯიჯგნად განწირული ახალი ზელანდია საბოლოოდ ერთადერთი დაუმარცხებელი გუნდი გახდა - სამი ფრე, მათ შორის, მსოფლიო ჩემპიონ იტალიასთან. აღმოჩენა იყო გერმანიის ახალგაზრდული ნაკრებიც, რომელმაც იმით კი არ გაგვაკვირვა, რომ ზედიზედ მეორედ მესამე ადგილზე გავიდა, არამედ იმით, თუ როგორ მიაღწია ამ წარმატებას - გერმანელებს ასეთი ლამაზი ფეხბურთი ჯერ არასდროს უთამაშიათ.
ფიფამ აღმოაჩინა, რომ ხალხი აღშფოთებულია - ამდენი შეცდომა მსაჯებს წინა 18 ჩემპიონატზე ერთად არ მოსვლიათ. ამიტომ მალე კარდიფში ფიფას ხელმძღვანელები შეიკრიბებიან და იმსჯელებენ, თუ რა არის საჭირო, რომ გულშემატკივრები აღარ აღშფოთდნენ. კიდევ ერთი სიახლე იყო ფიზიკური მომზადების გასაოცარი დონე და არნახული დინამიკა, ერთ-ერთი უმთავრესი მიზეზი სამსაჯო კრიზისისა. არცთუ სასიამოვნო, მაგრამ მაინც აღმოჩენა იყო ვუვუზელა, რომელიც უკვე აიკრძალა 2011 წელს ახალ ზელანდიაში გასამართ სარაგბო მსოფლიო ჩემპიონატზე და ლონდონის 2012 წლის ოლიმპიადაზე. უკვე ლეგენდად ქცეული რვაფეხა პაული კი, სამწუხაროდ, მხოლოდ სამ წელიწადს ცოცხლობს და უკვე ორწლინახევრისაა. თუმცა, ობერჰაუზენის ოკენარიუმში სათადარიგო, არანაკლებ ნიჭიერი რვაფეხებიც ჰყოლიათ და, წესით, შემცვლელის პოვნა არ უნდა გაუჭირდეთ.
ბოლოს კი საქართველოში დავბრუნდეთ და ჯერ ობერჰაუზენის მერიას ვთხოვოთ, რომ პაულის შემცვლელს ლელა დაარქვან, ხოლო იმ ტელეკომპანიას, რომელიც ბრაზილიაში დაგეგმილ 2014 წლის მსოფლიო ჩემპიონატს გააშუქებს, მოვთხოვოთ: წინ ოთხი წელიწადია და იქნებ ისე ვქნათ, რომ ჩვენც დანარჩენებივით გვიხაროდეს ფეხბურთის ყურება.