თამაშგარეში

საქართველოს ახალგაზრდულმა ნაკრებმა ევროპის 2011 წლის ჩემპიონატის საკვალიფიკაციო ტურნირი 0:2 წაგებით დაასრულა – ზუსტად ისე, როგორც დაიწყო.
თუ შარშან, 5 სექტემბერს, ოთარ გაბელიას გუნდი ესტონეთში დამარცხდა, ამჯერად შინ, მიხეილ მესხის სახელობის სტადიონზე სომხეთთან წააგო.
ჩვენი ახალგაზრდული ნაკრები ჯგუფში მესამე ადგილზე გავიდა, მაგრამ რომ მოეგო, მეორე იქნებოდა. სხვა ჯგუფებში მოვლენები ისე წარიმართა, ფლეი ოფში მაინც ვერ გავიდოდით, ეგაა მხოლოდ, რომ მეორე ადგილი ნუგეშად დაგვრჩებოდა – ქართველი 21-წლამდელები ევროშესარჩევში მეორეზე მხოლოდ ერთხელ გავიდნენ, 12 წლის წინ, ვლადიმერ გუცაევის ხელმძღვანელობით...
სომხეთთან მატჩს ჩვენი გუნდისთვის პრინციპული მნიშვნელობა ჰქონდა, მაგრამ როგორც ხშირად მომხდარა, ნაკრებმა გადამწყვეტი ნაბიჯი ვერ გადადგა. ასეთი რამ არათუ ახალგაზრდულს, ეროვნულსაც არაერთხელ მოსვლია...
ჩვენ ბოლომდე ვიბრძოლებთ...
ყველაფერს გავაკეთებთ, რომ მოვიგოთ...
უკან დასახევი გზა არ გვაქვს...
მსგავსი ფრაზები ისმოდა მატჩის წინ ქართველთა მხრიდან.
ნაცნობი სიტყვებია – არაერთხელ მოგვისმენია ჩვენი ფეხბურთელებისგან. სანაკრებო, გნებავთ, საკლუბო თამაშების წინ.
სამწუხაროა, რომ დრო გადის, ფეხბურთისადმი ჩვენი მიდგომა კი არ იცვლება: პრინციპული დაპირისპირება ლამისაა დიდგორის ბრძოლას გავუტოლოთ, არადა, ესაა მხოლოდ და მხოლოდ მნიშვნელოვანი საფეხბურთო ორთაბრძოლა, რომლის მოგებას ამღვრეული თვალები და მეტოქის დასისხლიანება კი არა, ცივი გონებით და ცხელი გულით თამაში სჭირდება.
თამაში – მეტი არაფერი. ფეხბურთი ხომ თამაშია?
ჩანს, კიდევ ვერ ვისწავლეთ თამაში.
სამაგიეროდ, ჩხუბი ვიცით.
ფეხბურთი და ჩხუბი კი შორს დგას ერთმანეთისგან. ისევე, როგორც ფეხბურთელი და მოჩხუბარი.
ამიტომაც, ჩვენი ადგილი დანიაში, ევროპირველობაზე, სადაც გაისად ბურთს გააგორებენ, კვლავ არაა.