დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე მართლმადიდებელი მისიონერია. ცოტა ხნის წინ ილიას უნივერსიტეტში მის ლექციას საზოგადოების ნაწილის პროტესტი მოჰყვა. საზოგადოებისთვის ცნობილი სხვა მართლმადიდებელი სასულიერო პირებისგან ის ქარიზმატულობითა და აქტიური სამისიონერო მოღვაწეობით გამოირჩევა. მამა თეოდორეს ქადაგებების ბეჭდური, აუდიო თუ ვიდეოჩანაწერები მართლმადიდებელ მრევლში დიდ ინტერესს იწვევს. მასთან ინტერვიუ ჯვართამაღლების ტაძრის ეზოში ჩაიწერა, სადაც ის ცხრა წელია მსახურებს. ერთი საათის განმავლობაში ჩვენ იმ პრობლემებზე ვისაუბრეთ, რომელიც თანამედროვე სამყაროში მართლმადიდებელ ეკლესიას აქვს. შევეხეთ სხვადასხვა თემას, მათ შორის, ეკლესიის სოციალურ მსახურებას, საბჭოთა დანატოვარს, აბორტსა და უმცირესობებისადმი ეკლესიის დამოკიდებულებას.
რა კვალი დაატყო ჯერ ცარისტულმა და შემდეგ საბჭოთა მმართველობამ, ერთი მხრივ, ქართულ საზოგადოებას, ხოლო მეორე მხრივ – ეკლესიას, როგორც სოციალურ ინსტიტუტს?
არა მგონია, ადამიანი საქართველოში ცხოვრობდეს და ეს არ აწუხებდეს. თუ ამ პრობლემაზე არ ფიქრობს, ჩვენი ქვეყნის ღირსეული მოქალაქე არაა. ეს უნდა გტკიოდეს. შეუძლებელია ეს პრობლემა არ გვეხებოდეს – ამით ვცხოვრობთ, ამ მდგომარეობაში ვიმყოფებით.
ორასწლოვან პერიოდს წინ უძღოდა ის, რამაც ეს ორასი წელი განაპირობა. შემთხვევით არაფერი ხდება. მიზეზშედეგობრივი ჯაჭვიდან გამომდინარე, ეს ორასი წელი ბოლო რგოლი იყო სხვა პრობლემებისა – პოლიტიკურ ცხოვრებაში, ზნეობრივ მდგომარეობასა და ეკლესიურ ცხოვრებაშიც. ამ პერიოდმა დადებითი რაც მოიტანა, ისაა, თითქოს ერთი სახელმწიფოს საზღვრებში გავერთიანდით – მაგრამ ჩექმის, ძალადობის, ცარისტული იმპერიალისტური წნეხის ქვეშ. დღეს შედეგებს ვიმკით.
ჩვენ დავკარგეთ საკუთრების შეგრძნება, რომ ჩვენი სამშობლო ჩვენვე გვეკუთვნის. ეს საშინელი პრობლემაა და ამის აღმოსაფხვრელად თვითაღზრდა გვჭირდება.
ეკლესიას როგორ დაატყო ამ პერიოდმა კვალი, რა პრობლემები წარმოშვა და სად ხედავთ ამ პრობლემებს?
რა თქმა უნდა, დაატყო. ბოლო ოცი წლის განმავლობაში, რაც დამოუკიდებლები ვართ, რელიგიურ ცხოვრებას მოწყურებულმა ხალხმა დაიწყო ეკლესიაში სიარული. ეკლესიები ივსება, ტაძრები და მონასტრები შენდება, იზრდება სასულიერო პირთა რაოდენობა, მაგრამ ჩვენ ეკლესიურ ცხოვრებას გარეგნული ფორმებით ვახერხებთ. მთავარი პრობლემა დღეს ეს არის – ჩვენ ქრისტიანობა გარეგნულად აღვადგინეთ.
ეკლესიას, როგორც ორგანიზმს, ფორმაც გააჩნია და არსიც. ჩვენში გარეგნული მხარე ქრისტეს ფარავს. ეს პრობლემა წარმოშობს მითებს მართლმადიდებლობის შესახებ. ამ მითოლოგიის გავრცელებას ხელს ვუწყობთ ჩვენ, ქრისტიანები, მათ შორის სასულიერო პირებიც.
გათავისებული არ გვაქვს ის შინაარსი, რაც ფორმაშია. ეს მართლმადიდებლობიდან გადახვევაა და უკურეაქციას ბადებს ღმერთის მაძებარ ადამიანში, რადგან ღმერთს კანონებით და წესებით არ ეძებ, ღმერთს სხვა რამით ეძებ და ეს ქმნის დაპირისპირებას ეკლესიასა და საზოგადოებას შორის.
ფოტო: ირაკლი ბლუიშვილი
ჩემი გადასაწყვეტი რომ იყოს, ამ საკითხის საკვლევად კომისიას დავაარსებდი.
რაც შეეხება ID ბარათებს, ამ კომისიის დაარსებას ხელი მე შევუწყვე. არასწორად არის გავრცელებული ინფორმაცია ამ ბარათებთან დაკავშირებით, იმდენი არასწორი ვნებათაღელვა დაუკავშირდა, მსურდა, დარეგულირებულიყო.
ელექტრონული ბარათების სულიერ სფეროში გადატანა, ხომ არ მიუთითებს სწორედ ფორმისა და შინაარსის აღრევაზე ეკლესიაში?
როცა ამ ბარათებზე მეკითხებიან, მე ვპასუხობ – პავლე მოციქული მასწავლის, რომ დედამიწაზე არ არსებობს ძალა, არათუ ბარათი, რომელიც ჩემსა და უფალს შორის დადგება.
სამოქალაქო თვალსაზრისით თუ ვინმეს თავისუფლება შეიძლება შეუზღუდოს, ეს ცუდია. კონტროლის მექანიზმი შეიძლება იყოს ჩვეულებრივი პასპორტიც. თუ ეს პრობლემა იარსებებს, მაშინ უნდა შევეწინააღმდეგოთ. პრობლემა მარტო აქ ხომ არ არის, თვით არამართლმადიდებლურ სახელმწიფოებშიც იყო შიშები, როგორც მე ვიცი – ინგლისსა და გერმანიაშიც.
ადამიანის თავისუფლების ხარისხი და სწრაფვა ღვთისაკენ ვერ შეიზღუდება ნორმატიული აქტებით. პავლე მოციქული ამბობს, ჩემი ჯაჭვებით უფრო თავისუფალი ვიყავიო. ხომ საოცარი სიტყვებია? ამიტომ არ აქვს ამას სულიერი თვალსაზრისით მნიშვნელობა. იმ ავადსახსენებელ კომუნისტურ წლებსა და ქრისტიანობის პირველ სამი საუკუნეში რამდენი წმინდანი შეემატა ეკლესიას? ხედავთ როგორ ძლიერდება ამ დროს თავისუფლების ხარისხი?
ცოტა ხნის წინ ბულგარეთის მართლმადიდებელ ეკლესიაში ლუსტრაციამ გამოავლინა, რომ 15 უმაღლესი იერარქიდან, 11 საბჭოთა სპეცსამსახურებთან სხვადასხვა ფორმით თანამშრომლობდა. ზემოხსენებული დოკუმენტის არმიღების ერთ-ერთი მიზეზი...
რომ აქაც არიან ასეთი ეპისკოპოსები?
...ბულგარეთის მართლმადიდებელი ეკლესია საქართველოსაზე ჩაგრული იყო?
წარმოიდგინეთ სამოცდაათწლიანი ტირანული სახელმწიფო. მე იქ მიცხოვრია. არ არსებობდა ადამიანი, რომელიც რაღაც იერარქიულ საფეხურს მიაღწევდა, გნებავთ, სამოქალაქო ცხოვრებაში და, გნებავთ, ეკლესიაში, მით უმეტეს, თუ მოუწევდა ურთიერთობა უცხოეთთან – მისი სახელი, გვარი აუცილებლად დაფიქსირდებოდა უშიშროების სამსახურში და მასზე კონტროლი იქნებოდა. შედგებოდა დოსიე და ეს ყველაფერი დაიდებოდა КГБ-ში.
არ ვიცი, შეიძლება თუ არა ეს თანამშრომლობად მოვიაზროთ. მე მაინც ვერ ჩავთვლი, რომ ეს ურთიერთობა ადამიანის მოსყიდვას ნიშნავს, თუ ის ადამიანი სუფთად აკეთებდა თავის სულიერ საქმეს. მხოლოდ იმიტომ, რომ ვერ ილაშქრებს ხმალამოღებული საბჭოთა კავშირის წინააღმდეგ, ვერ მიდის ასეთ გმირობაზე, არ ნიშნავს, რომ ის აგენტია.
დიდმარხვის წინ, ჩვენ ვხედავთ როგორ გამოდის მისი უწმინდესობა და დაჩოქილი შენდობას ითხოვს, მაგრამ არასდროს ამბობს რაიმე კონკრეტულს...
წარმოიდგინე, შენ ხარ პატრიარქი 30 წლის განმავლობაში. დიდი ხნის მანძილზე უძლებ შევარდნაძის ხელისუფლებას...
თუმცა შევარდნაძესთან არც ისე ცუდი დამოკიდებულება ჰქონდა, მის დაბადების დღეზეც გამოსულა სიტყვით...
არ მინდა გამოვიდე პატრიარქის ადვოკატის როლში, რადგან ჩემთვის ეს გასაგებია, გამომდინარე იქიდან, რომ მიცხოვრია იმ დროში. ამ ლოგიკით იმ პერიოდს ჩვენ შეიძლება ხაზი საერთოდ გადავუსვათ. შეუძლებელია წარსული მოვიჭრათ. იმდროინდელ ხელისუფლებასთან ურთიერთობა იოლი არ იყო, იმ ხელისუფლებაშიც ვინც იყვნენ, ვინც იყო ცეკას მდივანი, ვინც იყო აღმასკომის თავმჯდომარე და ა.შ., არ შეგვიძლია მათ ხაზი გადავუსვათ. ეს იყო ნომენკლატურა, რომლითაც ფუნქციონირებდა ეს სახელმწიფო.
როცა არ ჩანს ამასთან დაკავშირებით სინანული, უხერხული დუმილია ეკლესიის მხრიდან...
უნდა მოინანიო ცოდვა და დანაშაული. გვაქვს ცოდვა და დანაშაული? მე პირიქით ვფიქრობ – ამბროსი ხელაიადან, დღევანდელ პატრიარქამდე, ყველა პირველიერარქი მოწამე მგონია, ამ საშინელ მონსტრს რომ უძლებდნენ. და დღეს რას შვრება სახელმწიფო უშიშროების სამსახური? როგორ ფიქრობთ, ნებისმიერი იერარქი შეიძლება უშიშროების სამსახურის თვალყურის გარეშე გავიდეს?
პატრიარქ კირილის იუბილეზე, მოსკოვში პატრიარქმა თქვა, რომ საქართველოსა და რუსეთს შორის „გაუგებრობა” მოხდა. როცა ყველა დასავლური სახელმწიფო ამას ოკუპაციად აფასებს, ჩვენი სახელმწიფო მიიჩნევს, რომ ეს ოკუპაციაა, ეს რბილი სიტყვები არ იყო მისი მხრიდან?
პატრიარქი ხომ ძალიან ბევრ შეფასებას აკეთებს აფხაზეთის ოკუპაციასთან დაკავშირებით. პატრიარქის ადვოკატირება არ მსურს. მას ეს არ სჭირდება. მისი დიპლომატიის ნიჭი რომ გამოყენებულიყო, უფრო მეტი შესაძლებლობა იქნებოდა იმისა, რომ აფხაზეთი და სამაჩაბლო არ დაკარგულიყო.
პატრიარქი, გარდა იმისა, რომ ერის მამაა და ეკლესიის მეთაური, თავისი მდგომარეობით დიპლომატიც არის. ვიცით, როგორი მჭიდრო კავშირია რუსეთში ეკლესიასა და სახელმწიფოს შორის. ეს დიპლომატიური ნაბიჯი იყო კირილისადმი, ასევე როგორც დიპლომატისადმი.
აქამდე რა შედეგი მოიტანა ამ დიპლომატიამ?
ჩვენ არ ვიცით, მინიმუმ, ეს დიპლომატია რომ არ ყოფილიყო, კიდევ რა უარესი შედეგები შეიძლება დამდგარიყო. სჯობს მის უწმინდესობას გაესაუბროთ. მე რომ მეკითხებით ისეთ რამეს, რაც ქრისტოლოგიურ ფარგლებს სცილდება, რა პასუხი უნდა მქონდეს? მე ჩავთვალე დიპლომატიურ ჟესტად, ამას ზურგს უმაგრებს აფხაზეთსა და სამაჩაბლოზე გაკეთებული მისი კომენტარები.
რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესია დღეს აფხაზეთის ეპარქიის ფაქტობრივი მმართველია. ეპარქია უშუალოდ კათოლიკოს-პატრიარქ ილია მეორის პირად იურისდიქციაში შედის. ყველა მღვდელი რუსეთის პატრიარქის ნაკურთხია. მხოლოდ ორი მღვდელი, ბესარიონ აპლიაა და დავით სარსანიაა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ ხელდასხმული. რატომ არ არიან ისინი ჯერ კიდევ განკვეთილები?
არ ვიცი. ეგეც მისი უწმინდესობის კომპეტენციაში შედის. შეიძლება ესეც დიპლომატიური სვლაა. შანსს უტოვებს სინანულისა და მიტევების.
ფოტო: ირაკლი ბლუიშვილი
ეს თემები, რა თქმა უნდა, მტკივნეული და მძიმეა. ევქარისტიული კავშირის გაწყვეტა რუსეთთან რას მოგვიტანს? იერუსალიმის მდგომარეობა სხვანაირია. ჩვენ ტერიტორიები გვაქვს დაკარგული... მე მეშინია. ეგების, რაღაც ძაფებს ვიტოვებ, მომავალში რაღაცის შეცვლისთვის.
საბჭოთა პერიოდში სხვა რელიგიური ინსტიტუტებიც დაზარალდნენ. დღეს კათოლიკური და სომხური თემი რამდენიმე ტაძრის გადაცემას მოითხოვს. კათოლიკურ ტაძრებში მართლმადიდებლები წირავენ. ეს ქრისტიანობას შეეფერება?
მე დიპლომატია არ მეხერხება, კახელი ვარ, ქიზიყელი. პირდაპირ გეტყვი – მოვიწვევდი ორმხრივ კომისიას. თუ ისტორიულად დადგინდებოდა, რომ ეს არის შენი და ეს არის ჩემი, პრობლემას ვერ ვხედავ. როგორც მართლმადიდებელს, არ მეშინია, რომ მონოფიზიტებს, კათოლიკეებს თავიანთი სალოცავები ჰქონდეთ. მიმაჩნია, რაც შენია, შენი უნდა იყოს. ჩემი ძალა კონკრეტულ ტაძარში არ არის, ცოცხალ ურთიერთობაში, ღმერთთან ურთიერთობაშია. ჩვენ დასაკარგი შვილები არ გვყავს. უნდობლობა და ერთმანეთის ჭამა ცუდია. თუ ეს პრობლემა გვაწუხებს, ერთად უნდა მოვაგვაროთ, უფსკრულები ამოვავსოთ. დიალოგი უნდა გვქონდეს. არის რაღაცები, რაშიც ჩვენ ვერ ვუგებთ.
ცოტა ხნის წინ პარლამენტმა რელიგიური გაერთიანებების შესახებ კანონი მიიღო. ამან რელიგიურ ორგანიზაციებს საჯარო სამართლის იურიდიულ პირად დარეგისტრირების შესაძლებლობა მისცა. რას ფიქრობთ ამ კანონთან დაკავშირებით?
ძნელია ილაპარაკო წიგნზე, რომელიც წაკითხული არ გაქვს და ილაპარაკო თემაზე, რომელიც შენთვის უცხოა. არ ვარ იურისტი. რელიგიურ უმცირესობებთან დაკავშირებით იგივე პრინციპი მაქვს: ეს იმისი იყო – ჰქონდეს იმას. ჰქონდეთ სალოცავი და ილოცონ, მათი უფლებაა. ამაში პრობლემას ვერ ვხედავ. რაც მაწუხებს, პროზელიტიზმია. აგრესიული პროზელიტიზმი. დღევანდელ სამყაროში ეს მიუღებელია. მთელ რიგ სახელმწიფოებში ზოგიერთი ტოტალიტარული სექტა აკრძალულიც კია. როცა შენ თანხის დიდი რესურსი გაქვს და ჩემთან ერთად თანაბარ პირობებში ხარ, მე შემიძლია ვთქვა სიტყვა და შენ ეს სიტყვა თქვა გაცილებით ძლიერ, შეგიძლია საკუთარი ტელევიზიაც გქონდეს და ყველაფერი გქონდეს. ბუნებრივია, გული მტკივა, რომ ის პატარა ქართველი ბავშვი, რომელიც იზრდება და დარბის, უცებ ვერ იგებს მართლმადიდებლობის სიდიადეს და შეიძლება მიემხროს მათ.
იქნებ გამოსავალი ის არის, რომ მართლმადიდებელმა სასულიერო პირებმა დატოვონ ტაძარი და იარონ ქუჩა-ქუჩა, როგორც ამას მოციქულები აკეთებდნენ... და არა სახელმწიფოს დახმარება მოითხოვონ.
მე ასე ვაკეთებ. ღვთის წინაშე გეუბნები – უსუსურია მღვდელი, რომელსაც კეისრის დახმარება სჭირდება. ეს არის სამარცხვინო და არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება.
და ის ოცდახუთი მილიონი, რომელსაც საპატრიარქოს ვაძლევთ ბიუჯეტიდან, რა არის ეს?
მანახე ეს ოცდახუთი მილიონი. მე რა ვიცი. საიდან შეიძლება, მამა თეოდორემ იცოდეს რა თანხა ერიცხება საპატრიარქოს?
ეს მარტო ჩვენთან ხომ არ არის ასე. უცხოურ ქვეყნებში არ არის? არ ფინანსდებიან უცხოურ ქვეყნებში მთელი რიგი ეკლესიები და ხელფასებიც კი არ ეძლევათ?
ვიმეორებ, ისეთ რაღაცას მეკითხები, რაც არ ვიცი. სად მიდის ეს თანხები, ან რატოა ამდენი? ვიცი ერთი რამ – ჩემი კომპეტენციაა ეს სამრევლო სულიერად განმტკიცდეს და ვიყო მისიონერი.
სოციალური მსახურებაც ხომ არის...
ჩვენი ტაძარი როგორ ახერხებს ამას, ეს ხომ საყვირალი არ არის. მე რომ მქონდეს ფინანსები, უპირატესობას მივანიჭებდი მისიონერობას საქართველოში, ვიდრე რაღაც გრანდიოზულ მშენებლობებს. თუმცა, ეს არ ეხება დიდ სამებას. მაგრამ, ზოგადად, მისიონერობა უპირველეს ყოვლისა უნდა იყოს. ეს არის ყველაზე მთავარი საქმიანობა. ჯერ მისიონერული საქმიანობა და შემდეგ სოციალური მსახურება.
საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ფონდი საერთოდ არ არის მიმართული მოწყვლადი ჯგუფების დასახმარებლად. არსებობს რამდენიმე ბავშვთა სახლი და 1 მოხუცთა თავშესაფარი, რომლის სტანდარტებზეც დავა შეიძლება. ფაქტია, რომ ეს ცოტაა 84%-იან მრევლში, საპატრიარქოს სამშობიარო სახლი უფასო არ არის. საქველმოქმედო ფონდი ლაზარე, რომელიც დიდხანს ჰუმანიტარულად მოღვაწეობდა, დახმარებას იღებდა პროტესტანტული, კათოლიკური ფონდებიდან ანუ იმ ფონდებიდან, რომელსაც ახლა მწვალებელსაც კი ეძახიან. ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს სოციალური მსახურების ნაკლებობაა?
მისიონერულ საქმიანობაში მოვიკოჭლებთ, ეგ ვიცი. რაც შეეხება სოციალურ მსახურებას, თუ ჩვენი სოციალური მსახურება გაცილებით დაბალია, ვიდრე შესაძლებლობები, ეს ცუდია. მე თუ მკითხავთ, ღვთის წინაშე დანაშაულიც არის.
აბორტებთან დაკავშირებით მინდა გკითხოთ. კვლევების მიხედვით, აბორტის მეშვეობით ყოველწლიურად 30 ათასი ადამიანი კვდება. ეკლესიის პრიორიტეტებში რომ ჩამოვყვეთ, განცდა იმისა, რომ ისინი ადამიანები არიან, არ ჩანს. კათოლიკოს-პატრიარქის ეპისტოლეებში, ქადაგებებში ამას დრო არ ეთმობა. ხალხი შეიძლება გამოვიდეს ID ბარათების გასაპროტესტებლად, მაგრამ 30 ათასი ადამიანის მკვლელობაზე დუმდეს. არ მიგაჩნიათ ეს ეკლესიის სისუსტედ და არათანმიმდევრულობად?
რა თქმა უნდა, ეს ჩვენი მინუსია მთლიანობაში, ეკლესიის მინუსი. მრევლის ნაწილი ID ბარათებზე ერთ ამბავს ტეხს, მაშინ როცა საშინელი ამბავი უნდა იყოს ატეხილი ამასთან დაკავშირებით. თუმცა ეკლესიის რეაქციის შემთხვევაში, ჩვენ წინააღმდეგობა გვექნებოდა სხვადასხვა ორგანიზაციებიდან, რომ ვლახავთ ქალთა უფლებებს, მაგრამ ძალიანაც კარგი, გვქონოდა წინააღმდეგობა. ძალიან უცნაური კანონია, 3 თვემდე აბორტი სისხლის სამართლის დანაშაული არ არის, ხოლო თუ 3 თვისა და ერთი დღისაა ბავშვი, უკვე სისხლის სამართლის დანაშაულია. ეს აბსურდული კანონია და ამაზე უნდა დავაფიქსიროთ ჩვენი პოზიცია.
დავით გარეჯის საკითხს რომ შევეხოთ. ცოტა ხნის წინ მწვავე კომენტარები გაისმა ამ საკითხთან დაკავშირებით, მოეწყო მსვლელობები. დავით გარეჯის წინამძღვარმა, მამა ილარიონმა განაცხადა, რომ ომიც კი უნდა დაიწყო, თუ საჭიროა ამ ტერიტორიების დაბრუნება...
ჯერ კიდევ ილია ამბობდა, რომ ხმლით ომის დრო წავიდა. ჩვენი ომი უნდა იყოს გონებით და გულით და ცოდნით. რა ომზეა ლაპარაკი!
ასეთი მსვლელობები ილორთან დაკავშირებით არ მომხდარა.
უნდა მოეწყოს. მსვლელობა უნდა მოეწყოს. ასეთი მსვლელობები უშუალოდ ამ პრობლემას ვერ გადაჭრიდა. შეიძლება გაემწვავებინა.
ბოლო პერიოდში, თბილისში ჰომოფობიის წინააღმდეგ რამდენიმე აქცია გაიმართა. არ ფიქრობთ, რომ სასულიერო პირების ნაწილი, მათ შორის, მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირი აგრესიულობით გამოირჩევა?
თუ მათგან იყო აგრესია, აგრესია არ არის ქრისტიანული ცხოვრების წესი. აგრესიული ფორმით არაფერი არ წყდება და აზრობრივად სწორი არ არის. ანუ აგრესია აზრშივე არასწორია. მე ვწყდები იმ ფესვებს, რომლიდანაც ვარ წარმომავლობით. თუ ეს იყო, არასწორია.
ტელეკომპანია კავკასიაში შეჭრა, ილიას უნივერსიტეტის წინ ადამიანის ცემა... ეკლესია ამაზე არ რეაგირებს. პირიქით, გამშვენებული ჯვრისა და მიტრის ტარების უფლებით ჯილდოვდებიან აგრესორები. ქრისტეს სწავლების გავრცელებას ძალადობის გზით საპატრიარქო არ გმობს...
მე ვგმობ ნებისმიერ ძალადობას სასულიერო პირების მხრიდან. პიროვნულად ჰომოსექსუალის შეურაცხყოფა, რა თქმა უნდა, არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება. ის ადამიანია. მაგრამ, ამავე დროს, უსიყვარულობა და გულგრილობაა ამ ადამიანის მიმართ, თუ მას მამაშვილურად არ განუმარტავ და არ აჩვენებ, რომ ეს არის არასწორი. ასეთები ჩემთან მოდიან, მე მყავს განკურნებული ადამიანები.
მეცნიერებას გაუჭირდება დაგეთანხმოთ, რადგან ოცი წლის წინ ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციამ დაადგინა, რომ ჰომოსექსუალობა არ არის დაავადება. ორიენტაციის ცვლილება ისეთივე შეუძლებლად მიაჩნია მეცნიერებას, როგორც სხვა იდენტობების.
მეცნიერები რას იტყვიან, ჩემთვის რა თქმა უნდა მნიშვნელოვანი და ყურადსაღებია, მაგრამ ამ შემთხვევაში ვერაფრით ვერ ვეთანხმები. ჯერ ერთი, იმის გამო, რომ პავლე მოციქული მეუბნება პირდაპირ, რომ ჰომოსექსუალები, მრუშები, მემთვრალეეები და ა.შ., სასუფეველს ვერ დაიმკვიდრებენ.
ეს მიდრეკილება თავისთავად ცოდვად, იმ ცოდვად, რომელიც ადამიანს ღმერთს დააცილებს, არ განიხილება. რა თქმა უნდა, ადამიანს მრუშობის მიდრეკილება აქვს, მემთვრალეობის მიდრეკილება აქვს – მიდრეკილება თავისთავად ღმერთს არ განაშორებს. ადამიანი ღმერთს შორდება მაშინ, როცა პიროვნული არჩევანით ქვენა გრძნობებს ემორჩილება. აქედან გამომდინარე, როცა ემორჩილება ამ ქვენა გრძნობებს და პიროვნულ არჩევანს აკეთებს ხორციელი მიდრეკილების სასარგებლოდ, სცოდავს.
მე რომ ვამბობ, რომ ეს არის ავადმყოფობა, ამით ამ ადამიანს ვეხმარები. ადამიანს, რომელიც ჩემთან ამ მიდრეკილებით მოდის, მე რომ ვუთხრა, რომ ეს ნორმაა – ის არ შეებრძოლება მას.
თქვენ თქვით, რომ ჰომოსექსუალობა მკვლელობაზე მძიმე ცოდვაა. ხომ არ უბიძგებს ასეთი რიტორიკა ადამიანებს ძალადობისკენ. თქვენ იცით რა შეიძლება წარმოშვას ამან ახალგაზრდა ადამიანის თავში, რომელიც ქუჩას მოსცილდა და ეკლესიაში წავიდა?
მაწუხებს ახლა რასაც ამბობ, იმიტომ რომ ჩემთან რომ მოდიან ასეთი ადამიანები, ძმურად ხელს გადავხვევ და ვცდილობ დახმარებას. ვიმეორებ, არავის არ შეიძლება, ატკინო. ბევრ სასულიერო პირს ვიცნობ, რომელიც ასე გულით ეკიდება ამ საქმეს. პირიქით, ადრე ნათქვამი მაქვს, რომ სასოწარკვეთილება ჰომოსექსუალიზმზე მძიმე ცოდვაა. ასე არ უნდა აღიქვას არავინ ჩემი სიტყვები.
აგრესიის ხმა, რომელიც მძაფრად ისმის ეკლესიისგან, ხელს ხომ არ უშლის თავად მართლმადიდებელ ეკლესიას, მოაქციოს ჰომოსექსუალი ადამიანები?
აგრესია ხელს შეუშლის. ჩვენ უნდა დავაფიქსიროთ ეს პოზიცია. არ შეიძლება არცერთი ადამიანის ცემა, შეურაცხყოფა. ეკლესია არასდროს არის მოძალადე. თუმცა, ძველ აღთქმაში ჰომოსექსუალიზმი გათანაბრებულია ზოოფილიასთან. პავლე მოციქულიც ამას ამბობს, მაგრამ ხელს არ კრავს არცერთ ცოდვილს. რა მიდრეკილებაც უნდა ჰქონდეს, ქრისტეს ვაჩვენებ. როცა ქრისტეს დაინახავს, ის გამოასწორებს.
მთლიანად საზოგადოებაშია არასწორი დამოკიდებულება, თუ აგრესიას გამოხატავენ. თუ ისინი სიყვარულით ექცევიან ამ ადამიანებს და თან მიუთითებენ და თვლიან, რომ ეს არ არის ნორმა, მაშინ მათი პოზიცია სწორია.
ჩვენი საზოგადოება რითი შეხვდა ქრისტიანობის გამრავლებას და აყვავებას საქართველოში? ფორმებით – არსი გაცნობიერებული არ ჰქონდა. აქ იმიტომ ვართ, რომ ცოცხალ ღმერთთან ურთიერთობა ვისწავლოთ, ქრისტე ვისწავლოთ. როცა მთელი ჩვენი ცნობიერება არის ქრისტესკენ, ადამიანს ვერ შეიძულებ. რაც უნდა ცოდვაში იყოს, ადამიანი ღმერთის შვილია, მისი ხატია. ამიტომ, თუ რამე უჭირს, დავეხმარები სიყვარულით. როცა ღმერთს ვერ ვხედავ და ჩემთვის ქრისტიანობა შიშველი კანონებია, დამთავრდა – მე უკვე კანონებით გაფასებ და არა მაცხოვრით. პრობლემა ამაშია.
