თუ ყველა რეჟიმს აქვს თავისი შტრიხები, დღევანდელის მთავარი შტრიხია "მთვრალი მაიმუნის" სტილი.
არ არსებობს გამოკვეთილი პოლიტიკური ხაზი, რომელიმე საკითხში. სამაგიეროდ, არსებობს უამრავი იდეურად ერთმანეთის საპირისპირო ჯგუფი, რომელსაც ხელისუფლება მწყემსავს.
შედეგად - თუ იმ ცხრა წელს ნებისმიერი პროტესტი იყო მიმართული კონკრეტული ვერტიკალის წინააღმდეგ - ახლა ხდება ნებისმიერი პროტესტის დისიპაცია, "გაბნევა".
იმის მაგივრად, დგებოდეს პირველი კაცის - ან პრემიერის მაინც - პასუხისმგებლობა, ყველა პროტესტი ეჯახება რაღაც აბრევიატურებს, კარის პაიკებს, პარალელური პრეტენზიებით "აპოლიტიკურობაზე" და ხან ერთი ხან მეორე ოპოზიციონერის დემონსტრაციული გაგდებებით აქციებიდან.
რაც ნიშნავს, რომ ქვვეყნის მმართველებს სანერვიულო არაფერი აქვთ - ასეთი პროტესტები არ ემუქრება სტატუს ქვოს - პირიქით, ამყარებს მას, იმით, რომ აქცევს პოლიტიკურ პროცესებს "მეფის კარის თამაშების" ჩარჩოებში.
სინამდვილეში, პოლიტიკურად, საერთოდ არაა არსებითი მთავრობის რომელიმე ნაბიჯის დაგეგმვის ანატომია - პოლიტიკა იზომება ქმედებით და მისი შედეგებით - დანარჩენი ჭორაობაა. პოლიტიკური ნაბიჯი გადაიდგა - ქვეყნის მმართველებმა თქვეს, რომ "ნარკომანიის ალაგმვის" ილუზია მათთვის დღეს უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე თბილისის საერთაშორისო "ქლაბინგის მექობა", თავისუფლების ზრდის განცდა და კიდევ ბევრი რამე.
