ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობამ გამოსცა ახალგაზრდა პროზაიკოსის ერეკლე დეისაძის მოთხრობების კრებული, რომელშიც ხუთი მოთხრობაა შესული, მათ შორის, წიგნის სათაურად გამოტანილი საიდუმლო სირობა. უმთავრესი ალუზიის გარდა, ეს სათაური კიდევ მრავალი ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა, რაც ავტორის პოზიტივად უნდა ჩაითვალოს.
ერეკლეს სახელი საზოგადოების იმ ნაწილისთვის, რომელიც, ასე თუ ისე, თვალს ადევნებს ეროვნულ ანდერგრაუნდს, იმთავითვე რადიკალური ეპატაჟით გახდა ცნობილი. სიმღერა „დამლოცე, პატრიარქო, დამლოცე... შენ პოპვარსკვლავზე დიდი ხარ” და ა.შ. ვიწრო წრისთვის ერთგვარ საპროტესტო ჰიმნადაც კი იქცა, თუმცა, ზოგიერთმა აღნიშნა, რომ ამას ხელოვნებასთან ნაკლები კავშირი ჰქონდა. დანარჩენ და უმრავლეს მსმენელ- მკითხველზე, რომელიც ნაწარმოებში ნებისმიერ „გადახვევას კანონიკური გზიდან” მიუტევებელ მკრეხელობად აღიქვამს, თქვენს ყურადღებას აღარ შევაჩერებ.
დაახლოებით ასეთივე დამოკიდებულება დაბადა დეისაძის ახალმა კრებულმა. ნაწილი თვლის, რომ ერეკლეს ტექსტში გენიტალიების ხშირი და გამაღიზიანებელი ხმარება, მისი პროვაკაციული სტილი დრომოჭმული და უფუნქციო ტრადიციების მსხვრევას უწყობს ხელს, რომ ავტორი ქართული ლიტერატურის ამომავალი ვარსკვლავია და მისი მოთხრობები საყოველთაო აღიარებას იმსახურებს, მეორე ნაწილი ამ ყველაფერს ეპატაჟის უნიჭო მცდელობად მიიჩნევს, მით უფრო, მას მერე, რაც მსოფლიომ სარამაგოს ხუთგვერდიანი ორგაზმები, საქართველომ კი ზაზა ბურჭულაძის „წერილი დედას” დააჭაშნიკა, თან დასძენენ, რომ დეისაძეს, წინამორბედებისგან განსხვავებით, კალამი ჯერ სათანადოდ არ უჭრის და მის ტექსტებს ხელოვნური ელფერი დაჰკრავს.
ერთი-ორი ისეთი მკითხველიც შეგვხვდა, გამომცემელს რომ დაუწუნა არჩევანი და უძაღლო ქვეყნაში მაყეფარ კატაზე ანდაზაც ჩაიქირქილა. თვითონ ბაკურ სულაკაურმა კი ტაბულასთან საუბრისას განაცხადა: „ზოგადად ჩვენი გამომცემლობის პოლიტიკა პროზაა. იმის ფონზე, რომ პროზაული ნაწარმოებების სიუხვით განებივრებული ნამდვილად არ ვართ, ვბეჭდვათ თითქმის ყველაფერს, რაც მეტ-ნაკლებად ღირებულია. რაც შეეხება ერეკლეს, მისი მოთხრობა პირველად ჟურნალ ლიტერატურაში ვნახე და ძალიან საინტერესო მეჩვენა. თუ გავითვალისწინებთ ავტორის ასაკს, დეისაძე ნამდვილად ერთ-ერთი ყველაზე პერსპექტიული პროზაიკოსია.”
ბუნებრივია, კრებულს ეტყობა, რომ ავტორი ახალგაზრდაა და აღიარების შედარებით იოლი ფორმებისკენ მიილტვის, თუმცა, პოსტმოდერნული კონტექსტის გათვალისწინებით, მას ამისთვის ნამდვილად ვერ დავძრახავთ. საინტერესოა, რომ ერეკლე არც სოციალური თემების წინ წამოწევას ერიდება, აქვს ჰორორული ეპიზოდებიც („რუსკამ და მაკომ გადაწყვიტეს კლიტორი მოეჭრათ. კარგად ალესილ მაკრატელს დეზინფექცია ჩაუტარეს და რამდენიმე წამში ხორცის ორი პატარა ბურთულა კამათლებივით გაგორდა...”), ხოლო მისი მთავარი პრობლემა, ჩვენი აზრით, ე.წ. „ჟანრული დაბნეულობაა”, მისი პორნოგრაფია ზოგ შემთხვევაში მოიკოჭლებს და 90-იანი წლების ქართული ეროპრესიდან, ვთქვათ, ძინ-ძინიდან გაკეთებულ ამონარიდებს ემსგავსება – „შარვალს იხსნი და შენი არასრულწლოვანი სიამაყე ხელში გიჭირავს” და ასე შემდეგ, თუმცა, შესაძლოა, ეს ავტორს განგებაც აქვს გაკეთებული.
სხვა მხრივ, ერეკლე, რომელიც სულ რაღაც 20 წლისაა, კარგად ფლობს მოთხრობის აგების ტექნიკას, აქვს იუმორი და ქართული მწერლობის ჯერ აუთვისებელი სივრცეების გაცნობა-დაპყრობის შესანიშნავი შანსი. აი, რა გადასცა მან ტაბულას მეშვეობით ქართველ მკითხველს: „პირველი-ღვთისმშობელს ეს წიგნი რომ წაეკითხა, აბორტს გაიკეთებდა, მაგრამ ეს არ იქნებოდა კარგი გადაწყვეტილება! მეორე - დიდი მადლობა მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირს, რადგან, ის რომ არ ყოფილიყო, ეს წიგნი არ დაიწერებოდა! და მესამეც - ვურჩევ ყველა ნამდვილ დედას, ძილის წინ ზღაპრების ნაცვლად ეს წიგნი წაუკითხოს საკუთარ ნაშიერს!”
ერეკლეს სახელი საზოგადოების იმ ნაწილისთვის, რომელიც, ასე თუ ისე, თვალს ადევნებს ეროვნულ ანდერგრაუნდს, იმთავითვე რადიკალური ეპატაჟით გახდა ცნობილი. სიმღერა „დამლოცე, პატრიარქო, დამლოცე... შენ პოპვარსკვლავზე დიდი ხარ” და ა.შ. ვიწრო წრისთვის ერთგვარ საპროტესტო ჰიმნადაც კი იქცა, თუმცა, ზოგიერთმა აღნიშნა, რომ ამას ხელოვნებასთან ნაკლები კავშირი ჰქონდა. დანარჩენ და უმრავლეს მსმენელ- მკითხველზე, რომელიც ნაწარმოებში ნებისმიერ „გადახვევას კანონიკური გზიდან” მიუტევებელ მკრეხელობად აღიქვამს, თქვენს ყურადღებას აღარ შევაჩერებ.
დაახლოებით ასეთივე დამოკიდებულება დაბადა დეისაძის ახალმა კრებულმა. ნაწილი თვლის, რომ ერეკლეს ტექსტში გენიტალიების ხშირი და გამაღიზიანებელი ხმარება, მისი პროვაკაციული სტილი დრომოჭმული და უფუნქციო ტრადიციების მსხვრევას უწყობს ხელს, რომ ავტორი ქართული ლიტერატურის ამომავალი ვარსკვლავია და მისი მოთხრობები საყოველთაო აღიარებას იმსახურებს, მეორე ნაწილი ამ ყველაფერს ეპატაჟის უნიჭო მცდელობად მიიჩნევს, მით უფრო, მას მერე, რაც მსოფლიომ სარამაგოს ხუთგვერდიანი ორგაზმები, საქართველომ კი ზაზა ბურჭულაძის „წერილი დედას” დააჭაშნიკა, თან დასძენენ, რომ დეისაძეს, წინამორბედებისგან განსხვავებით, კალამი ჯერ სათანადოდ არ უჭრის და მის ტექსტებს ხელოვნური ელფერი დაჰკრავს.
ერთი-ორი ისეთი მკითხველიც შეგვხვდა, გამომცემელს რომ დაუწუნა არჩევანი და უძაღლო ქვეყნაში მაყეფარ კატაზე ანდაზაც ჩაიქირქილა. თვითონ ბაკურ სულაკაურმა კი ტაბულასთან საუბრისას განაცხადა: „ზოგადად ჩვენი გამომცემლობის პოლიტიკა პროზაა. იმის ფონზე, რომ პროზაული ნაწარმოებების სიუხვით განებივრებული ნამდვილად არ ვართ, ვბეჭდვათ თითქმის ყველაფერს, რაც მეტ-ნაკლებად ღირებულია. რაც შეეხება ერეკლეს, მისი მოთხრობა პირველად ჟურნალ ლიტერატურაში ვნახე და ძალიან საინტერესო მეჩვენა. თუ გავითვალისწინებთ ავტორის ასაკს, დეისაძე ნამდვილად ერთ-ერთი ყველაზე პერსპექტიული პროზაიკოსია.”
ბუნებრივია, კრებულს ეტყობა, რომ ავტორი ახალგაზრდაა და აღიარების შედარებით იოლი ფორმებისკენ მიილტვის, თუმცა, პოსტმოდერნული კონტექსტის გათვალისწინებით, მას ამისთვის ნამდვილად ვერ დავძრახავთ. საინტერესოა, რომ ერეკლე არც სოციალური თემების წინ წამოწევას ერიდება, აქვს ჰორორული ეპიზოდებიც („რუსკამ და მაკომ გადაწყვიტეს კლიტორი მოეჭრათ. კარგად ალესილ მაკრატელს დეზინფექცია ჩაუტარეს და რამდენიმე წამში ხორცის ორი პატარა ბურთულა კამათლებივით გაგორდა...”), ხოლო მისი მთავარი პრობლემა, ჩვენი აზრით, ე.წ. „ჟანრული დაბნეულობაა”, მისი პორნოგრაფია ზოგ შემთხვევაში მოიკოჭლებს და 90-იანი წლების ქართული ეროპრესიდან, ვთქვათ, ძინ-ძინიდან გაკეთებულ ამონარიდებს ემსგავსება – „შარვალს იხსნი და შენი არასრულწლოვანი სიამაყე ხელში გიჭირავს” და ასე შემდეგ, თუმცა, შესაძლოა, ეს ავტორს განგებაც აქვს გაკეთებული.
სხვა მხრივ, ერეკლე, რომელიც სულ რაღაც 20 წლისაა, კარგად ფლობს მოთხრობის აგების ტექნიკას, აქვს იუმორი და ქართული მწერლობის ჯერ აუთვისებელი სივრცეების გაცნობა-დაპყრობის შესანიშნავი შანსი. აი, რა გადასცა მან ტაბულას მეშვეობით ქართველ მკითხველს: „პირველი-ღვთისმშობელს ეს წიგნი რომ წაეკითხა, აბორტს გაიკეთებდა, მაგრამ ეს არ იქნებოდა კარგი გადაწყვეტილება! მეორე - დიდი მადლობა მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირს, რადგან, ის რომ არ ყოფილიყო, ეს წიგნი არ დაიწერებოდა! და მესამეც - ვურჩევ ყველა ნამდვილ დედას, ძილის წინ ზღაპრების ნაცვლად ეს წიგნი წაუკითხოს საკუთარ ნაშიერს!”
